Karacaoğlan genelde iyimserdir. İç dünyası aşkla sevgiyle dopdoludur. O, yalnız kızları sevmez. Gönül dünyasının konukları yaşamın tüm güzellikleridir. Yeşil başlı ördekler, gökte dizim dizim turnalar, gür sesleriyle dağlara anlam saçan keklikler ve benzerleri onun kara sevdalı olduğu varlıklardı. Böylesine aşk dolu bir gönül dünyası her çeşit buruk duyguları yok ediverirdi. Ne var ki şu anda ender bir ruh hali içindeydi. Sevgilisi yanında değildi. Böylesi anlar onun için gurbet demekti. Adana’nın Bahçe kazası yörelerinde dolaşıyordu. Gerçi bir şiirinde:
Kozan Dağından neslimiz
Arı Türkmen’dir aslımız
Farsak’dır durak yerimiz
Gurbette yar eğler bizi
demişti; ama bu, O’nun vatanın, doğum yerinin oralar olduğunun kanıtı değildi. Onun memleketi sevgilisinin yanı idi. Bu hep böyle olmuştu, böyle de kalacaktı. Bir şiirinde “Erzurum’dur benim ilim.” Der. Bu bilgiyi verdiğinde Erzurum’da bir kıza aşık olmuş, orayı vatan tutmuş. Bir başka şiirinde “Binboğa’dır benim ilim” diye söyler. Aynı gerçek. Sevgilisinin yaşadığı yöre onun vatanı, memleketidir. Gerçekte ise O’nun vatanı Türk halkının vefa dolu, sevgi dolu gönül dünyasıdır. İşte o anda da sevgiliden uzaklardaydı. Bu gurbette olduğunun imiydi. Bu karamsarlığa bir de yoksulluğu, evinin barkının olmayışı eklenmişti. Çok az yaşadığı bir gönül burukluğu içindeydi. Böylesi anlarını sazına nakış gibi işlerdi. Yine aynısını yaptı: Bir ağacın dibine kurulup yanık sesini salıverdi Çukurova’nın dağlarına.
Gurbette ömrüm geçecek,
Bir daracık yerim de yok.
Oturup derdim dökecek,
Bir münasip yârim de yok.
Uçtu genç şahanım, uçtu,
Kaçarak deryayı geçti.
Gönlüm bir güzele düştü,
Sarf edecek malım da yok.
Koyverin kuşu turnaya,
Yârin durağın bulmaya.
Soyundum derviş olmaya,
Hırka ile şalım da yok.
Karac’oğlan, dünya fâni,
Toprak emer tatlı canı.
Hastalandım, ilâç hani?
Bir acısız ölüm de yok.
