28 Kasım cumartesi Sözcü gazetesinde üç yazı okudum: Necati terk edip gitti dünyamdan. Güzel ülkemizde o ne biçim talan. Yine Karaca Oğlanın deyişiyle anlatacağım: “Bin mihnetle bitirdiğim gülleri/ Vardın gittin bir soysuza yoldurdun!”
Sevgili dostlarım yaşadığım ve izlediğim, okuduğum olaylar olmasa bu denli çıldırmayabilirdim. Bunlardan ikisini anlatayım belki bana hak verirsiniz:
Kurtuluş Savaşımızın en yoğun bir anında Zübeyde Hanımdan oğluna bir haber gelir: Paraları bitmiş. Ekmek alacak paraları dahi kalmamış. Komutanlar Mustafa Kemal’e derler ki:“ Efendim devlet bütçesinden annenize bir miktar para çıkaralım.
Atatürk bu teklife şiddetle karşı çıkar: “O halkın parasıdır; şahsi işler için kullanılamaz! Falan odada bir halı olacak onu satıp harcasınlar!”
İkincisi benim Aksu’da bizzat tanık olduğum bir olay: Bizim sınıfın nöbetçi olduğu hafta. Ben kitaplık nöbetçisiyim. Arkadaşım Erdoğan da kümes nöbetçisi. O gün arkadaşımı ziyarete gidiyorum. O sıradan her türlü tarım işlerinden sorumlu öğretmenimiz Ahmet Tuncer geliyor. Küçücük bir civciv ölmüş, ölüsü ortalıkta duruyor. Erdoğan sorumlu öğretmene raporu verdi. O anda Ahmet bey eğilip ölü civcivi yerinden aldı. Bunca yıl geçmesine karşın bir türlü aklımdan ve gözlerimin önünden gitmeyen manzarayı aktarayım:
“Yavrum neden dikkat etmedin! Neden öldürdün bu zavallıyı! Benim olsa alnımı bile kırıştırmazdım; ama tüyü bitmemiş yetimlerin hakkı bu civciv.”
Bir civciv için yüreğinde deprem olan sevgili öğretmenim. Sakın başını kaldırıp da mezarından bakma dışarı. Dışarıdaki talanı görürsen mezarında bile uyuyamazsın.
Dostlarım bu vatan böyle kazanıldı, böyle, tüm dünyanın imrendiği bir varsıllığa ulaştı. O olaylara tanık olan bir kişi günümüzdeki savurganlığa nasıl dayansın! Dayanamıyoruz işte. Bizi bağışlayın.
Dostlarım önerdiğim o üç yazıyı mutlaka bulup okuyun; okumadan da karşıma gelmeyin.
