Huzursuz bir gece geçirmişti. Sabaha dek olur olmaz düşler görmüştü. O ruh hali içinde fırlamıştı yatağından. Ne idi O’nu bu denli huzursuz eden? Davası hep güzellerle olurdu. Kural değişmemişti: Sevgililerinden biri O’nu “kara” diye yermişti. Birisi de bu yergiyi yememiş, içmemiş, oturup kalkmamış yetiştirmişti.
Genelde neşeli geçerdi günleri. Mutluluğun ana kaynağı sevmektir. Bu da O’nda bitmez tükenmez bir kaynaktır. Güzelleri sever; doğayı sever; kısacası tüm yaşama tutkundur. Ne var ki bu sabahki duyguları çok farklı. İçindeki karamsar duyguları boşaltması gerek. Böylesi konularda sarıldığı, tutunduğu tek dal can yoldaşı sazıdır. Yine el attı sazına. Sevdi, okşadı. Görkemli bir ardıç ağacının dibine oturup içindeki tortuları boşaltıverdi doğaya. Dinleyen yoktu çevresinde. Olsundu O’nun cana can katan türkülerini taşlar, ağaçlar, otlar dinler. Böylece tüm yaşamla kucaklaşırdı bu paha biçilemeyen türküler!
BANA KARA DİYEN DİLBER
Bana kara diyen dilber
Kaşların kara değil mi
Yüzümü güldüren gelin
Gözlerin kara değil mi
Güzel ben seni isterim
Seni koynumda beslerim
Yüzünü göster göreyim
Zülüfün kara değil mi
Boyun uzun belin ince
Yanakların olmuş gonca
Salıversin kulunca
Beliğin kara değil mi
Utanırsın akar terin
Güzellikte yok benzerin
En sevgili makbul yerin
Saçların kara değil mi
Beni kara diye yerme
Mevlam yaratmış hor görme
Ala göze siyah sürme
Çekilir kara değil mi
Hint'den Yemen'den çekilir
İner Bağdat'a dökülür
Türlü taama ekilir
Biber de kara değil mi
Pınara konan kuğunun
Kanadı beyaz çoğunun
Yaylada Türkmen Beyinin
Çadırı kara değil mi
Yaylaya konup göçerler
Lale sümbülü biçerler
Ağalar beyler içerler
Kahve de kara değil mi
