Küçük bir çocukken gittiğim kerpiçten yapılmış o köy ilkokulunun tek bir göz odası vardı.
Sınıf olduğunu sonradan anladığım o tek göz odada beş masa diziliydi. Her masa bir sınıfı oluşturuyordu. Etrafındaki sıralarda oturmuş boy boy öğrenci tek bir öğretmene, öğretmenim, diyordu.
O tek bir öğretmen, ilk masadaki birinci sınıfa alfabeyi öğretiyor, ikinci ve üçüncü sınıf masalarına gittiğinde dört işlemi yaptırıyor, sayıca daha az olan diğerlerine ise mevsimlerden bahsediyordu.
O öğretmen bugün hayatta mıdır, o öğrenciler şimdi neredeler, ne yapıyorlar, bilemiyorum. Ama tıpkı çok şaşırdığım o gün gibi, her birinin gözlerine yansıyan ışığı hâlâ hatırlıyorum.
İşte bu ışıktır hayatlarımızı aydınlatan, eğitimin ne kadar kutsal olduğunu hatırlatan, yaşamımız boyunca iyi ve doğru izler bırakan.
Birilerine bir şeyler öğretmek aslında ne kadar zordur. Ama buna rağmen bir yaşamı şekillendireceğini bilmek çok da anlamlıdır.
Ve insan hayatına böylesine dokunmak, emek vermek ise dünyanın en keyifli duygusudur.
İşte bu yüzden tüm öğretmenlerimiz çok değerlidir.
Okuduğumuz ve yazdığımız ilk harflerdir, yan yana sıraladığımız sözcüklerdir, notalardır, alt alta koyduğumuz rakamlardır, insan olmaya dair öğrendiklerimize, ailelerimizden başka dokunan ilk ellerdir.
Hayata açılan ilk pencerelerimizdir.
Aklın, bilimin, bilginin, sevginin, dostluğun, paylaşmanın ışığında güvenle attığımız her adımda en büyük payları olan meşalelerimizdir.
Eserleri olan yeni nesilleri yetiştirirken, dünyayı aydınlattıkları her pırıltının yol göstericisi, tüm hayatları boyunca öğretmenliğin kutsallığına inanmış değerli öğretmenlerimiz, bizler tek bir günde değil, her zaman sizlerin kıymetinizin farkındayız.
Emeklerinizin karşılığını bir insan yetiştirmiş olmanın verdiği mutlulukla alan o engin yüreklerinize çok teşekkür ediyoruz.
Her ortamda, her koşulda bu ışığın var olması için çabalayan tüm öğretmenlerimizin ellerinden sonsuza dek şükran duygularımla öpüyoruz.
