Gülizar ve İbo her dem mutluluk timsali, el ele, elleri birbirinin omuzunda gezerdi. Şehrin sembollerinden biriydiler.
İbo’nun elinde şarap şişesi, kolunun altında somun ekmeği ile başka bir dünyada gibi kendi hayatlarını yaşarlardı.
Yıllarca hiç tek başlarına görünmediler.
***
Her mahallenin farklılıklarıyla ile öne çıkan delisi, kabadayısı, kavgacısı, fakiri, zengini olurdu. Herkes birbirini bilirdi.
Bu özel sıfatlı mahalle sakinleri daha fazla duyulur olduğunda şöhretleri şehre de yayılırdı.
Gülizar ve İbo, ‘’Leyla ile Mecnun’’ veya ‘’Âşıklar’’ olarak bilinirdi. Şehrin maskotuydular adeta.
***
Ereğli halkı Gülizar ve İbo’yu sever, korur, kollardı.
Belediyenin gösterdiği bir barakada yaşarlardı. Gülizar’ın varlıklı bir ailenin kızı olduğu, İbo ile tanışınca bu hayatı seçtiği konuşulurdu. Eski Ereğlililer hala bu efsane âşıkları hatırlar, konuşur.
Yokluk yoksulluk içinde olsalar da umudu, mutluluğu, başka bir zenginliği yaşarlardı. Leyla ve Mecnunumuzdular.
***
İbo, bazen şehre gelen akaryakıt fıçılarını yuvarlayarak petrol ofislerine taşır bazen de köprübaşında boyacı sandığıyla görünürdü.
Çevrenin, dostlarının yardımları ile üst baş edinir hayata öyle tutunurlardı. Gülizar da konu komşunun verdiği giysilerleydi. Yaz kış belini iple bağladığı, düğmesi kopmuş eski paltoyla gezerdi.
El ele gezmelerini istemeyen bazı anlayışsızların alaylı tavırlarına, ayrılsınlar diye karda kışta üzerlerine su döküp çör çöp atmalarına acı bir tebessümle karşılık verip birbirlerine daha fazla sarılırlardı.
Sıklıkla Belediye Parkındaki büyük çınar ağacının altında, Meydanbaşında, Pazar yerinde köprübaşında, sahilde balıkçı teknelerinin yanında, İstasyonda, Bozhane civarında görürdük onları.
Evlerden, lokantalardan verilen bir tabak yemeği iştahla ekmek banarak paylaşır, günün yorgunluğunu bir şişe şarapla giderirlerdi.
***
Gülizar ve İbo’nun artık hayatta olmadığını duyan ‘’Alamanya mektuplarının’’ yazarı arkadaşımız Nermin, yoksulluk çeken bu çifti Bozhaneli bir ailenin de doyurup, baktığını hatırlamıştı.
‘’ Bir şehri cana getiren o şehrin sıra dışı canlılarıdır.
1960’larda tanıdığım çifti daha sonraları görmedim. Ereğli’ye geldiğim dönemlerde ölmüş olduklarını duyma korkusuyla akıbetlerini de hiç kimseye soramadım. Hayalde de olsa yaşasınlar diye hep "yaşıyorlar" diye düşünüp, yaşadıklarını varsaydım.
Keşke bir Ereğlili Sanatçı fotoğraflarından taşa işlese. Onların en çok göründükleri yere, birlikte oturur vaziyette yerleştirse.
Eskiden, Bozhane’de denize bakan, mor salkımların dar cephesini daha da daralttığı sefertası gibi çok eski bir bina vardı. Onun alt katında yaşlı, hepimizin anneannesi olduğunu söyleyen, arada bir paça çorbasına evdeki bayat ekmekleri doğrayıp biz mahalle çocuklarına "papara" diye çalakaşık yedirten yaşlı bir teyze vardı. Babaları vefat etmiş 4 torununa bakardı. İşte o vefakar anneannemizin mor salkımlı aş ocağının önünde sık sık görünürdü Gülizar ve İbo..’’
***
Bir sabah Gülizar evlerinin önünde için için ağlamaktadır. Neden ağladığı sorulduğunda ‘’İbo’nun dişi ağrıyor’’ der. Sen niye ağlıyorsun, İbo ağlasın denildiğinde ise cevabı ‘’O da içeride ağlıyor’’ olur.
***
Son dönemlerinde gözlerini kaybettiği bilinen Gülizar’ın bir sabah öldüğü duyulur. İbo perişandır, zarar verecekler diye eve kimseyi yaklaştırmak istemez, içine kapanıp sessizleşir, bir daha da ortalıkta görünmez.
Kısa bir süre sonra Gülizar’a kavuştuğunda ceplerinde bir parça kuru ekmek, iki portakal ve başucunda yarısı tüketilmiş şarap şişesi çıktığı anlatılır.
Leyla’sını kaybeden Mecnun fazla yaşayamamıştır.
Ölüm bile ayıramamıştır efsane âşıkları.
