EMEKÇİ KADIN

Eskiden kızlar, kocasından başka kayınvalide ve kayınbaba, kayınbiraderler ve görümcelerle dolu bir eve gelin giderdi.

Bir kaç yıl sonra kendi çocukları olur, kalabalık olan aile fertleriyle birlikte yaşam akıp giderdi.

Haftanın beş günü, peçkanın üzerindeki bakır çamaşır leğen hep kaynar. Şimdiki gibi çeşitli çamaşır sabunları olmadığı için çamaşır hiç bitmez.

Yemek yapmak, bulaşık yıkamak, evin temizliğini yapmak işten bile sayılmaz. Oysa o kadar insanın bulaşığı bile ayrı bir dert olurdu bu günün kadınına.

Beyaz eşyalarda yok; şimdi çamaşır ve bulaşık makinesinin düğmesine bas, git komşuya dedikoduya.

Nüfusun yüzde sekseni köyde yaşar o zamanlarda. Sabah erken inekler sağılacak, süt pişirilecek, ekşimiş olan yoğurtlar yayıkta ayran yapılacaktır.

Tarla işleri de vardır, pancar ve ayçiçekler zamanında kazılması gerekir. Her evin bahçesinde soğan sarımsak ve diğer sebzeler ekilir ve bakımları yapılması gerekir. Evin kapısından porta kapısına kadar uzun bir yol her sabah süpürülür. Bunlar kadının rutin işleridir.

Ayda yılda bir köyde düğün olursa, tüm kadınlar kızlar oradadır. “Ay da düğün olsa, kadın aya merdiven var mı?” diye sorarmış. Ne yapsın kadın? Tek eğlencesi düğündür.

Yenilen, giyilen her şey evde yapılır. Kışlık tarhana, makarna, turşu; üzüm, pancar ve duttan pekmezi ve üzümden hardaliye yapılır.
Çoraplar örülür, donlar, pijamalar, entariler dikilir.

Ne sayayım daha, bunlar işten bile sayılmaz.

Kadın yaşlanır, huzur evi de yoktur.

Huzur evi de neymiş; evinde oturur, çocukları ve torunlarıyla birlikte hayatını yaşar.

Şimdiki kadınlar ne mi yapar? Ben bilmem, onu da siz yazıp  anlatın.

Dün, hergün kadınlar günüydü; bugün 3 Mart kadınlar günü tüm kadınlara kutlu olsun.