SEVGİ ve AŞK

Tıpçı ablamla insan vücudundaki salgıların aşk ve sevgi üzerindeki etkilerini konuştuk. Daha doğrusu o konuştu ben dinledim.

Tıpçı olması münasebetiyle verdiği bilimsel bilgileri ben de anladığım şekliyle ve halk diliyle yazmaya çalıştım.

 

Kadın ve erkek, iki ayrı cinsiyetli insan birbirine aşık olur ve tüm yaşam şekilleri değişir.

Aşk aşamasında amfetamin, dopamin ve norepinefrin salgılanır. Bununla birlikte heyecan, ellerde terlemenin yanı sıra takıp takıştırıp daima güzel ve bakımlı görünme isteği başlar.

Aşktan gözleri kör olan çift, kendilerinden başkasını görmez ve akılları bir karış havada gezer olmuşlardır.

Aşkın sarhoşluk hallerini herkes bilir.

Aşıklar, zaman geçtikçe soğuk suya dalmış gibi aşk sarhoşluğundan uyanmaya başlarlar. Tabii ki her sarhoşluğun bir ayılma ve faturayı ödeme zamanı vardır.

Eskilerin ‘cicim ayı’ dediği üç ay, aşıkların ise bakar kör dolaştıkları aşk zamanı iki yıl sürer.

İki yıldan sonra aşk yerini sevgiye bırakır. Artık süslenme ve hayal devri bitmiş ve gerçeklerle yüz yüze gelip  gerçek dünyada yer alma zamanıdır.

Artık sevgi süreci başlamıştır.

Sevgi aşamasında güven veren Endorfin hormonu salgılanır. Erkekte salgılanan  Vasopiresin ise uzun ilişkiye götürür.

Aşıklar artık ‘Biz’ olma aşamasına gelmişlerdir.

Kendilerini kaybetmeden, benliklerini öldürmeden ‘biz’ olmak.

Taraflardan biri, ‘biz’ olma uğruna benliğinden vazgeçerse orada efendi köle ilişkisi başlar ve sevgi yok olur.

Aşk, Arapçadan dilimize geçmiş ve sarmaşık anlamindadır. Sarmaşık yüzsüz bir bitkidir, tutunduğu dalı kurutur.

Aşkın acemisi de arkadaşını kurutur, olgun çiftlerin arasındaki aşk ise zamanla sevgiye dönüşür.

Tabii ki bir çok aşk sevgi aşamasına geçemeden ölür ve yok olur. Bazen de nefrete dönüşür. Sevgiye ulaşan aşklar günümüzde pek nadirdir.

‘Ben’ kendi varlığından vazgeçerse ‘biz’ olamaz. Biz olmak, iki benliğin birbirlerini koruyarak ve yaşatarak oluşturduğu birliktelikten doğar.

İste sevginin yaşadığı yer ‘biz’ olan iki benliğin gönülleridir

Birbirlerini yok eden değil, birbirlerini yaşatan benlikler ‘biz’ mertebesine ermişlerdir.

Sevgi olmuşlardır.

‘Biz’ olanlar sevgiye kavuşur.

Sevgiyi yaşayanlar Tanrıyı bulur.

Tanrıyı bulan ne kaybeder ki