“İlk Aşkım BABAMA” 

Annem ebe babam da öğretmen olunca sürekli olarak mekan değiştirdik. Annem bütün gün çalıştığı için babamla daha çok vakit geçirdik. Babam, okuldan eve geldiğinde gezmelere götürürdü hep bizi. Arabamız vardı ama annem işe gidip gelirken kullanıyordu.Biz babamın bisikletiyle gezerdik ve çok zevk alıyorduk.Adana Baraj yolunda gezdiğimizi hatırlıyorum hep.Seyhan gölü kenarında suya taş atarak, taşı zıplatırdı babam. Yapmak ister bir türlü yapamazdık.
İlkokulu üç ayrı okulda bitirdim. Adana Lütfiye Kısacık İlkokulundan mezun oldum. Sonra Ziyapaşa Ortaokulu ve Borsa Lisesi.
Anne babası ayrılmış evlatlardan biri de benim. İlk ayrılıkları ben 9 yaşındayken oldu.Ayrılmalarını hiç istemediğim için türlü türlü numaralar çevirdim. Hatta bir defasında , “ayrılırsanız eğer, beni göremezsiniz “ yazılı bir mektup bırakıp ortadan kayboldum.
Balkonumuzun altına saklandım ve bekledim. Sonra beni buldular tabii. Ayrılmalarına bir kaç kez engel olmayı başardım. Fakat olmadı,sonunda gene ayrıldılar.
Bir türlü babamın yokluğuna alışamıyordum . Sürekli ağlıyor onu hep yanımda istiyordum.Hatta mutlaka bir eşyasını kucaklar öyle yatardım.
Şimdi düşünüyorum da boşuna çabalamışım çocuk aklımla. Bir şeyler yolunda gitmiyorsa zorlamamak lazım. Evdeki gerginlikler çocukları olumsuz etkiliyor. Evet ayrılmalarını istemiyordum ama sürekli kavga olmasını da istemiyordum.Ben ve kardeşlerim çocuk, anne ve babamız yetişkin olduğu için doğru olanı onlar bilir diye düşünmeli. Bu yüzden zorla değil her şey gönüllü olmalı. 
Evet her insan kendi hayatını dilediği gibi yaşamalı . Sadece ortaya getirdikleri çocuklar için bir kaç kez daha düşünmeli yapacaklarını!
Evlilik çok önemli , kolay karar verilmemeli. Ayrılık ta öyle. Çocuklar her zaman anne ve babasını bir arada ister. Bu yüzden evlilikte çocuk yapmak ta iyi düşünülmesi gereken bir karar.
Yaşadığımız kötü tecrübeleri hayatımıza doğru bir şekilde uygulamayı başarabilirsek (benim gibi) daha az hata yapabilir, daha doğru karar verebiliriz.
Babam her kız evlat gibi benim de ilk aşkım ve kahramanım. En iyi en doğru bilenim .Ona güvenim sonsuzdur.
Elimden geldiğince hem annemin ,hem de babamın hayır dualarını almaya çalıştım.

Babam çok inançlı bir insandı. Annemle ayrıldıktan sonra bir evlilik daha yaptı. İlk evlilikten, 2 kız bir erkek, ikinci evlilikten de yine 2 kız bir erkek evladı oldu. Üvey kelimesini de öğrendik böylece. Kardeşler arasında üvey de olsa hiç fark olmadığını da öğrendik.

Canım babam covid19 a yakalandı. Evde hasta geçirdiği 7 günün ardından Adana Şehir Hastanesi yoğun bakım ünitesine kaldırıldı . Toplam 24. günün sonunda vefat etti. Dualarında babama yer veren herkese teşekkürlerimi sunuyorum. Canım annem Şemsa Havayioğlu ve tüm kardeşlerime , eşim ve çocuklarıma , yakın uzak tüm akrabalarıma hep yanımda oldukları için sonsuz teşekkürler .
Biz yoğun bakımda babamı göremedik elbette. Ama o hep bekledi bizi. Bu süreçte ona bir kaç kez mektup yazarak çok sevdiğimizi ve güçlü olmasını istediğimizi belirttik. Neyse ki entübe olmadan önce mektubu kendinin okuduğunu doktorundan öğrendik.
Evet canım babam artık yaşamıyor. Kadere inancım sonsuz. Hayatı boyunca ibadet etti ve çok sevdiği rabbine kavuştu. Sürekli şöyle konuşurdu:
“ Bu dünyada misafiriz asıl dünyamız ahiret orda bizi bekliyor “ 
Eyup ERKAYIRAN .
Bundan önce nasıl ona layık bir evlat olmaya çalıştıysam bundan sonra da öyle olacak.Bir karıncayı bile incitmeyen Eyup Erkayıran ın kızı olduğum için de gururla yaşayacağım.
Ahbap Osmaniye Yönetim kurulundan çok sevdiğim kardeşim, babamın hastalığı sürecinde de hep yanımda bana güç verenim. Bana bir mesaj göndermiş. Şimdi onu paylaşmak istiyorum.
Umudumuz vardı. Umutsuz yaşayamazdık. Ama kader bu. Sözümüz geçmedi. Ne desem bilemiyorum. Acınız acımdır. Haliniz halimdir. “Allahım bana onu unutturma...” diye dua etmek kaldı geriye... Allah bu acıyı unutturacak dert vermesin. Allah o yüzü, o güzel günleri unutturmasın. İyi ki yaşandı... Belki de hayattaki en büyük şanslarınızdandı öyle bir babaya denk gelmek. Tam da size yakışır şekilde, o kadar zor sınavlardan geçiyorsunuz ki. Öyle güzel sınıyor ki Allah sizi. Ama nolur, şimdi en şiddetli yerindeyken acının, imtihanın pes etmek yok. Nice acılar gibi, bu acı da silinip geçecek söz. Keşke elimden bir şey gelse de acınızı dindirebilsem. Allah’ın aldığı da, verdiği de imtihandır. “Kişi ahirette sevdiği ile beraberdir.” Demeseydi peygamber, nasıl dayanırdı kalpler ayrılığa? İnananlara ebedi ayrılık yoktur. Elinizi kalbinize koyun Başkanım, ablam... Orada sizi seven,size ihtiyaç duyan bir sürü insan, canı sizinle beraber yanan bir sürü insan var.Lütfen onlardan güç alın. Ve lütfen,
Babanız sizi nasıl görmek isterdi bunu düşünün ve yine dimdik durun Elif gibi... Dualarım babamıza ve size. Sizi çok sevdiğimi bilin. Allah cennet ve cemaliyle şereflendirsin babamızı. Allah size inşirah ferahlığı, duha serinliği versin. Başınız Sağolsun...
Ahbap Okü Temsilcisi 
Çetin Durmaz.
Yoğun bakımdaki süreç çok sıkıntılı geçti. Doktorumuz her gün saat 11.-12 arası yüz yüze görüşmeyi tercih ettiği için bu şekilde günlük bilgiler alıyorduk. Önceleri iyi giden tedavi sürecinde plazma tedavisi de aldı. Türk Kızılayına sonsuz teşekkürler. Gereken tüm tedavisi yapılıyor bazen iyi bazen kötü durumda oluyordu. Doktorun ağzından çıkacak cümleleri sabırsızlıkla bekliyorduk.
Orada yani yoğun bakım servislerinde pamuk ipliğine bağlı bir hayat var. Çok büyük ve hızlı manevralarla profesyonel bir ekip çalışması olduğunu her gün doktorumuzdan aldığımız bilgilerle öğrendik. Herkes kendi hastasını düşünüyor fakat sağlık çalışanları üstün gayretleriyle tamamen objektif şekilde tüm hastaları tedavi ediyorlar. Hem zor hem de risk altında çalışıyorlar .Buradan bir kez daha hastalara acil şifalar, yakınlarına sabırlar ve tüm sağlık çalışanlarına teşekkürlerimi sunuyorum.
İnanç ve duanın gücüne, kaderden kaçılmayacağına sonuna kadar inanıyorum. Kaderde ne varsa onu yaşayacağız.
Her babalar günü ,onu yanıma alıp, sosyal medya hesabımdan paylaşım yapar, bu özel gününü kutlardım. Şimdi anladım ki hata yapıyormuşum.
Usulca kutlanmalıymış bazı özel günler. Canı yananları düşünmeli.
Halâ resimlerine uzun uzun bakamıyorum. Son günlerinin videoları var ama izleyemiyorum. O kadar istiyorum rüyamda bile göremiyorum. Demek ki “O” böyle olmasını istiyor.

Geçtiğimiz Perşembe günü vefat eden dayım Necip HAVAYIOĞLU na Allah’tan rahmet diliyorum. Mekanı cennet olsun inşallah. İki evladına ve gelinlerine ,Annemle diğer dört dayıma sabırlar ve başsağlığı diliyorum.

Tüm güzellikleri görebileceğiniz günler diliyorum . Haftaya tekrar görüşmek dileğiyle sevgiyle kalın.