Âlim amca çok değişik bir adamdı. Fiziki görüntüsü, endamı, özellikle de duruşu insanları pek sevmediği izlenimi verse de aslında çok sevecen bir kalbi vardı. Hele ki; çocuklara karşı…
Onun en büyük eğlencelerinden birisi de okul çocuklardır. Çok sık olmamakla birlikte sırtlarında çantalarıyla akşamüstü okuldan gelen çocukları gördüğünde onları durdurur, öncelikle ‘’bugün ne öğrendiklerini’’ sorar. Sonra da:
‘’Size bir soru soracağım. Kim önce doğru cevabı söylerse yirmi beş kuruşu alır.’’ Derdi. Çocuklar yirmi beş kuruşluk bir ödül sözünü duyar duymaz zaten çoğu heyecandan bildiğini unuturdu. O yıllarda babalarından yirmi beş kuruş harçlık almış çocuk yok gibiydi. Daha doğrusu çocuklara harçlık verme diye bir kavram yoktu. Şimdiye kadar kim böyle ödüllü soru sormuştu ki çocuklara? Çoğu kere çocuklara bir ‘’aferin’’ bile çok görülürdü o yıllarda. Âlim amca önce bir iki çarpım cetvelinden sorular sorar, sonra da o ödüllü sorusuna geçerdi.
‘’İsteyen defterine yazabilir’’ dediğinde kendilerine güvenenler hemen çömelir çantalarından çıkardıkları defteri yine çantalarının üzerine koyar kalem elde beklerlerdi. Âlim amcanın soruları zaten sabitti. Biraz da tekerleme gibiydi. Âlim amcanın:
İki sekiz, bir on dokuz, üç yirmi, bir otuz… Kaç eder?
Sorusuna cevap arayan çocukların heyecandan nasıl bir işlem yapacaklarını bilememenin telaşı içinde; başlarlar kafadan atmaya. Tabi ki; cevapların hiç birisi de doğru değildir…
Çocukların kaçırdıkları yirmi beş kuruşluk ödül bir üzüntüye sebep olurken, mahcubiyetleri de yüzlerinden okunurdu…
Âlim amca bu sonuca hem üzülür, hem de:
‘’Şimdi gidebilirsiniz… Başka bir zamanda yine soracağım. İyice öğrenin’’ diye tembih etmeyi ihmal etmezdi…
Bizim köyün çocuklarının Âlim amcası işte böyle bir adamdı…
Salih KOÇ
14 Şubat 2021 / Büyükçekmece-İst.
kocsalih57@hotmail.com
