Ses tonum da beğenilir. Bunu Adana divan otelinde sunuculuk yaparak, gösterdim. Hatta ondan önce sinemalarda bile anons yaptım. Reklâm filmlerinde seslendirmeler yaptım. Hatta güzel konuşmamdan dolayı bahşiş bile aldım. İnanmayan varsa telefon açsın ispatlarım.
Ortaokula yeni yazılmıştım. Türkçe öğretmenim bir hikâye yazmamızı istedi. Ben de bir günlük bir anı yazdım. O gün Türkçe öğretmenim beni keşfetmiş olmalı ki sözlü sınavımda dokuz verdi. Bu insan lalettayin bir Türkçe öğretmeni değildi. Selçuk Üniversitesinde Türk dili üzerine masası olan bir hocaydı. O günden sonra edebiyat dersinden hiç dokuz almadım. Hep on aldım. Bunu da edebiyat öğretmenlerime sorabilirsiniz. Merak eden olursa, hocalarımın adlarını bile verebilirim.
Bankada çalışırken, bankacılık eğitim kursuna gönderdiler. Ankara Yenimahalle’de kurstayız. Memleketin dört bir yanından gelmiş tam kırk kişiyiz. Her yöreden bir fıkra anlatılıyor. Kırk kişinin fıkrasına kırk fıkra ile cevap veriyorum. Bazı kişiler bunu fark ediyor. İşte o zaman ben kendimi fark ediyorum; çok fıkra biliyormuşum!
Bir gün Çukurova Radyosuna çağırdılar. Spiker hanıma bir fıkra anlattım. Spiker hanım gülmekten konuşmaya ara verdi. Beş dakika sonra tekrar bir fıkra anlattım, yine gülmekten ara vermek zorunda kaldı. Üçüncüyü anlatınca, birlikte güldük ve bunu canlı yayında yayımladılar. Merak eden olursa, şahidimi gösterebilirim.
1995 yılında ilk şiir kitabımı yayımladım. Bin adet kitabın bir ay içerisinde satışını yaptık. Elimde bir adet kitabım kaldı. Onu da satamam. Benim için çok değerlidir. Çünkü o kitabı daha önce satış yaptığım birinden geri aldım. Ne yazık ki son sayfasında “O Gece” adlı Atatürkşiirinin sayfasını yırtmışlar. İnanmayan varsa, satış için çeyrek altın verdiğim kişinin adını verebilirim.
Buraya kadar anlattıklarım hayatın bir yüzü. Bir de diğer yüzü var olayların. İlk öykü kitabım ‘Yıldız Elması’ çıktığında, editörüm Mustafa Emre kitabı Orhan Kemal Öykü Yarışmasına göndermemi istedi. Fakat çok sevdiğim arkadaşım, kardeşim olan belediye başkanı tanıdık diye ödül vermek istememişler. Bunu bana o günlerde bir gazeteci arkadaşım söyledi. Belediye başkanını merak eden olursa söylerim.
Bankada çalışırken, bankoda çalışan memur arkadaş, benim bazı kitaplarımın satışını yapmıştı. Onu da kendi isteği ile yapmıştı. Gün geldi bir müfettiş teftişe geldi. O arkadaşın bir açığını buldular. Müfettiş sorguya çekince, benim de müşterilere kitap sattırdığımı söylemiş. Müfettiş de sağ olsun; “O bir kültür hizmetidir. Satmasında hiçbir sakınca yoktur,” diye cevap vermiş. Bunu da merak eden olursa adını verebilirim.
Son şiir kitabım ‘Ayna Çiçeği’ çıktığında, bölge müdürünü ziyaret ettim.
Ondan kitabın satışı için yardım talep edecektim. Fakat ummadığım bir şey oldu. Adana, Mersin, Osmaniye ve Hatay illeri bölge başkanı olan şahıs; benden bir kitap aldı ve karşılığında on lira para uzattı. Çok mahcup oldum. Parayı almadım. Ama bu bölgelere bir tane bile kitap satışı yapmadım. Ülkenin her köşesine kitap gönderdim. Merak eden olursa bölge başkanının da adını verebilirim.
Bunlar benim yaşadığım güzel ve kötü olaylar. Fakat biz yine de yazmaya devam ediyoruz. Şu ana kadar sekiz kitap yayımladım. Bütün devlet kütüphanelerinde kitabım vardır. Bunlarla her zaman gurur duyuyorum. Fakat beni yazmaya teşvik eden bazı okuyucu mesajları var. İşte onlar beni ayakta tutuyor. Hâlâ yazmamı teşvik ediyorlar. Allah onlardan razı olsun. Bir okuyucu demiş ki: “Bu güzel kitabın yazarının sesini de duymak istedim.” Bu okuyucu bir hâkimmiş. Kırşehirliymiş. Anadolu tezenesi Neşet Ertaş’ın hemehrisiymiş. Başımda güller açtı. Ben de ona teşekkür ettim.
Daha bunun gibi çok mektuplar mesajlar aldım ve yayımladım. Çünkü bu alkışlar bana güç veriyor. Sağ olun var olun! Sizler benim velinimetimsiniz.Başımın tacısınız.
19 Şubatta Adana kitap fuarında buluşmak dileğiyle, hoşça kalın.
