Her bölgenin, her yörenin gereksinimi farklıdır. Hatta yakın çevredeki insanların özlem ve istemleri bile birbirine benzemez. En azından günde beş kez bu insanlar el açıp dua ederek, bişeyler istiyorlar. Bunları gruplandırarak Tanrı’ya ulaştırmakla görevli melekleri düşünün bir. Fazla mesaileri maaşları bile geçer be. Belki de dileklerin vaktinde yerine gelmeyişi, bu aksaklıklar yüzündendir. Doğa bir yardımlaşma sistemi içindedir. Allah kuluna yardımcı olduğu gibi, kulların da Tanrı’ya yardımcı olmaları gerekmez mi?
***
Demem o ki, Tanrımız doğayı üst üste yığmamış. Bir sistem içinde yapmış. O sistem hiç değişmiyor; hatır- gönül için de değiştirilmiyor. Vücudumuz bile bu sistemin bir örneği. Kafası ayakucunda olan bir insan gördünüz mü hiç? Arada bir görülen özürlülükler sistem değişikliği değil, işçi hatasıdır. Sisteme ve kotaya uygun olmayan duaların gerçekleşme şansı yoktur. Kararname ile olmuyor bu işler. Yani neyi, ne zaman isteyeceğimizi bilmek zorundayız. Rahmetli Nineciğim: “ Yavrııım, dualarınız yerli- yerinde, vakti- saatinde olsun" derdi. Yörük bilgesiydi rahmetlik.
Tanrımızın övüne övüne yarattığı biz insan nesli dünyayı berbat ettik. Neyi ne zaman ve nasıl isteyeceğimizi bilmez hale geldik. Dilencinin pabucunu dama attık. Bir dua gürültüsüne çevirdik dilek âlemini. Kimin ne dediği, neler istediği belirsiz hale geldi. Adım başı cami yaptık. Tarikattan, Şeyhten, Dervişten ve dahi Molladan geçilmez oldu. Ellerimiz havadan inmiyor. Buna göre Tanrımız varını- yoğunu buraya yığması gerekirken, tencere tamtakır- kırmızı bakır…
Dua bir insanın- inancı ne olursa olsun- yaratıcısına bir dilekçe sunmasıdır.
Yani kişisel bir eylemdir. Ne var ki zamanla toplu dilekçe anlayışı doğmuş. O nedenle ibadet kurumları kurulmuş. Bizim camiler böyle doğmuş. Ne kadar çok cami olursa, ne kadar çok toplanılırsa daha etkili olacağı, ayrıcalık yapılabileceği ileri sürülmüş. Bilemeyiz de sistemsizliğin, karmakarışıklığın etkiyi azaltacağını düşünüyorum ben. Oysa her bölgenin, yörenin öncelikli sorunlarına göre bir dua birlikteliği olsa daha iyi olmaz mı? Hatta hangi camide hangi duanın yapılacağı planlanmalı ve insanlar ona göre cami seçmelidirler.
Daha da isabetlisi hangi vakit namazında hangi duaların yapılacağı da ilanen duyurulmalıdır.
Bedduaları bile planlamakta büyük yarar vardır. Belki de ilençlerimizin yerini bulmayışı, plansız- programsız oluşumuzun yüzündendir. Düşünün bir kere; tüm doğanın sabah gülümsemesine soyunduğu bir saatte beddua olmaz arkadaş. Boşuna zahmettir, tutmaz. Hiç olmazsa gecenin kasvetli karanlığında yapılmalı. Hırsızları rahatsız etmekten korkmamalı. Onlar gündüz alıyorlar artık. Sözün dibacesi dua dilek demektir. Dilek sözüne “ bed” sıfatı hiç yakışmıyor. Bedduasız günler dileğiyle!
