Dedim ki bugün, işlerimizi bitirdikten sonra şimdi otopark olan, o yıllarda okulun çok sık açılmayan arka kapısının bulunduğu yerden bu alana girip şöyle bir anıları tazeleyeyim, hatta bir de fotoğraf çekeyim.
Fotoğrafını paylaştığım bu bina, bizim, ortaokulu okuduğumuz binaydı, şimdi bir tek bu kaldı, bir de hemen yan tarafındaki duvar. Yine fotoğrafa göre sağda da o meşhur yeşil kapı vardı, okula bağlantıyı sağlayan çıkmaz sokağa açılırdı. Sağ tarafa doğru devam edersek de yani bu binanın tam diğer ucunda da hazırlık sınıflarına ait bir bina vardı, sanırım o sonraları ilave edilen, diğerlerine göre daha yeni bir yapıydı. Ayas Koleji’ne başlayan o zamanki -prep diye geçerdi- hazırlık sınıfları o binada sadece İngilizce ve Türkçe dersleri görürdü. Biz B şubesi idik ve üst katta eğitim aldık. Sanırım kaydı ilk yaptırılanlardan biri olmalıyım ki okul numaram hazırlıkta 3’tü, sonra da orta kısma ya da liseye geçtiğimizde değiştiğinden 126 oldu.
Hazırlık bittikten sonra bu binaya bir anlamda terfi ederdik. Gözümüz ve de hayallerimiz yuvarlak merdivenli lise binasındaydı ama ortaokullu olmanın ayrıcalığını ise büyük bir heyecanla yaşadık.
Orta 1-2-3. sınıfları işte fotoğraftaki bu binada okuduk. B şubesi olarak biz yine üst kattaydık. Aşağıda Öğretmenler Odası yer alırdı. Giriş katının kapıya yakın tarafında ise Lisan Laboratuarı vardı. Hazırlıkta listening derslerini bu laboratuarda yapardık. Kocaman kulaklıklarla İngilizce metinler dinlerdik. Emin değilim, yanlış hatırlıyor da olabilirim, arada bir de dinlediğimiz bu metinlerle ilgili sınav olurduk, en kısa sürede kaç kelime dinleyip, anlayabildiğimizi ölçen bir uygulama idi, bu yüzden bu dersi özellikle can kulağıyla takip ederdik.
Yeşil kapıda her zaman giriş-çıkışı takip eden bir görevli bulunurdu. Bizim zamanımızda Saadettin Amca, -mıydı?- babacan halleriyle görevini eksiksiz yapmaya çabalardı. Öğlen yemekleri için ailelerimiz yemekhaneye yazdırdığından, öğle tatillerinde dışarıya çıkmamız yasaktı, ancak çıkış kartı olanlar çıkabilirdi, yemekhanedeki yemeği beğenmediğimiz zamanlar, illa ki pazartesileri, -kuru fasulye-nohut- ya dışarıya çıkanlara sipariş verirdik ya da bu binanın karşısında yer alan kantinden karnımızı doyururduk.
Fotoğrafın yan tarafında birazı görülen duvara dikkatlice bakacak zamanım olsaydı inanıyorum ki belki de o yıllardan birilerinden kalma bir iki çizgiye rastlayabilirdim. Okulda geçen mezuniyet gecelerimizi izlemek için duvara konuşlanan bitişik komşular ise alabildiğine gözümün önündeydi. Yeşil kapının olduğu yerden, hah işte tam şurada bir ressam ya da grafiker vardı, tabelalar yapardı, ayy şu karşısı da sınıfça fotoğraf çektirdiğimiz fotoğrafçıydı sanırım, diyerek de çıkmaz sokağın yer aldığı alandan çıktık.
Hey yıllar, kırk yıl da geçse mezuniyetimizin üzerinden, izi hep duruyor, geçmemiş sayıyorum sizi, her şey daha dün gibi.
