Bu şehrin sabahlarına uyanmayı seviyorum.
Bir ara sokaktaki ciğerci tezgâhının akşamdan kalışlarını. Çorbacının camına yapışmış buhardaki çalakaşık telaşlarını. Kim bilir hangi hikâyeden kalma yere atılmış bir çiçeğin üzerinden atlayan adımların kıyamayışlarını.
Alacakaranlıkta yere düşürdüğünü arayan insanının sokak lambasına olan gün yüzü görmemiş serzenişlerini. “Hayırdır ablam bu kadar erken saatte?” bakışlarının sahibi hiç tanımadığım simitçinin, çocuğunu okul gezisine uğurlayan anneye en sıcaklarını paketleyerek sahiplenişini.
Ve ben çok erken saatlerin başıboşluğunda, yıkanmış yeşil yaprakların arasında parlayan turunçlarınla, bir şehre ruhunu verenlerin gönlünden diline yerleşen günaydını gibi seviyorum seni.
Bu şehrin akşamüzerlerini de seviyorum.
Beton duvarların arasından başını uzatan sümbüllerle dolu kokusunu. Yağmura rağmen bir kafede, dışarıda içilen çayın sıcaklığı gibi içimi ısıtan dostluklarını. Arabaya kadar şemsiyesini açan bir tanıdıkla karşılaşıyor olabileceğim ihtimalini.
İs dolu akşamlarına karışsa da evlerin ışıklarının tek tek yanışlarını. Kaldırım üstü tezgâhını kapatırken esnafın, son bir tespihi daha satıyor oluşundaki mutluluğunu. Kalabalık caddelerdeki koşuşturmanın yerini alan mahallelerdeki sokakların sessizliğini.
Ve ben akşamın huzurlu sıcaklığında, beni kollarını açarak karşılayan yuvam gibi seviyorum seni.
En mahmur uykulardan kalkıyorken herkesi kucaklıyor, her yeni günü selamlıyorken neyle karşılaşacağını biliyor, ıslak kaldırımlara göz kırpan gün ışığınla neşenden bir şey kaybetmiyor, ezanının makamında tüm dualara el açıyor gibiydin bu gün de Adana.
Bu kalenderliği, bu hatırşinaslığı, bu ruhu seviyorum.
