Büyük şehirlerin, insana kendini kaybolmuş gibi hissettiren bir hâli vardır ya, işte bizim buralarda o duyguyu asla yaşamazsınız.
Mahalledeki esnaf hadi neyse de, sokak aralarında yıllardır aynı yerde görmeye alıştığınız satıcılar dahi herkes tanıdık bildik, herkes eş dost gibidir.
Dün yürüyüşten eve dönerken nergis alayım istedim. Geniş bulvarın köşe başında durur kaç zamandır, hem kestane satar hem de nergis demetlerini sıralar, önünde durdum. Nergislerin sonu yaklaşmış, en tomurcuklusundan bir kaç demet seçtim, uzattım, tam o sırada o da bir tane kestane soymuş, avucuma bırakıverdi. Ben tabii farkında değilim, elimden düşürecek gibi olmamla birlikte sanki adamcağıza ayıp olacak, diye düşündüm ve aynı anda ağzımdan da istemsiz bir şekilde, ay, aman nidaları dökülüverdi.
O an kestanecinin, abla, kestane mi yok ya, diyen sesi bahar gibi bir hava da olsa tıpkı o sıcacık kestaneler gibi içimi ısıttı. Ben onun bir tane kestanesine kıyamazken o bana tezgâhındaki tüm kestaneleri ikram edecek kadar koca gönüllüydü.
Aynı gün akşamüzeri eve döndüğümde telefonum çaldı. Arayan, mahalledeki kuafördü. Saygılı, efendi, çalışkan bir çocuk, hiç aramaz, hayırdır, dedim, Zeynep hanım, köyden ekmek getirmiştim, size de ayırdım, dedi. Vaktiyle bir sohbetimizde susamlı, yağlı, kuzinede ya da tandırda pişmiş mayalı ekmeği çok sevdiğimden, uzun yıllardır da yemediğimden bahsetmişim ve unutmuşum.
O unutmamış. Akşam için dolaptan çıkardığım bütün yemekleri kaldırdım. Çay, peynir ve o ekmek, nice zamandır yediğim en lezzetli yemekti.
Adana böyledir işte. Belki sıkça söz edilmez ama bir tanecik kestane ya da bir dilim ekmektir bu şehirdeki sevginin, sıcaklığın, samimiyetin, yüce gönüllülüğün, gönül zenginliğinin adı. Ve sizi hep bilindik, hep tanıdık yerlere alır götürür.
