Pazardan aldığım hurmayı sofraya getirdiğimde, severdim, sevmezdim, tam olgunlaşmamışsa insanın ağzında buruk bir tat bırakıyor, çekirdeğine ulaşmak çok eğlenceli oluyor gibi cümlelerle baktım ki hurmayla ilgili ne varsa ortaya dökülüyor.
Aklıma düştü, biz, dedim o çekirdeklerle büyüdük. Annem, yediğim meyvelerin çekirdeklerini bahçeye gömmemi söylerdi, arka bahçedeki yenidünya ağaçlarının tepesine çıkıp da üzerindeyken, daha hamken yediğim yenidünyaların çekirdeklerini cebimde biriktirir, aşağıya indiğimde elimle toprağı eşeler, içine bırakırdım ya da hurmanın, karpuzun çekirdeklerini masadan toplar, doğruca arka bahçeye koşardım.
Tutar mıydı? Bilmem, ardını arkasını aramazdım ama annem dediyse vardır bir bildiği, diye düşünür, inanır, kendimi onlarca ağaç yetiştirmiş kadar mutlu hissederdim.
Ve anlatmaya devam ettim. O zamanlar yine bizim evden kışları hoşaf, yazları komposto eksik olmazdı. Hazır meyve suyu nedir, bilmezdik, zaten, her tür meyveyi tazeyken, mevsiminde tüketirdik, hatta bir kısmını dalından bile yeme şansına sahiptik, bir kısmını da özellikle ramazanlarda kuru üzümden, kuru kayısıdan yapılan hoşafla ve taze meyvelerden pişirilen kompostolarla meyve suyu gibi içerdik.
Konusu geçince, eskiden ara sıra yapardım, diye düşündüm, fark ettim ki zaman girmiş araya ve ben mutfak kültürümüze ait bu muazzam lezzeti ihmal etmişim. Oysa hemen hemen her şeyin son hızla tüketildiği, yok edildiği bir dönemde, özellikle annelerimizden bizlere ulaşan her tür değerin çok anlamlı olduğu gerçeğini önemsememiz ve bunu elden ele, kuşaktan kuşağa ulaştırmamız gerektiği zamanlardayız.
Bir ümit ekmek lazım toprağa, gencecik fidanlara yol olsun, bir çekirdekten can bulup, büyüyüp, umut olsun diye.
