"YAĞMURA DEĞDİ ELİM/ BULUTA, RÜZGÂRA"
REFİK DURBAŞ
Eylül'ün getirdikleri... REFİK DURBAŞ'ın şiirlerini getirdi; beni bana anlatan şiirleri!..
"Gençliğim kaç adım geride
İhtiyarlığım kaç adım önde?" diye düşündüm önce...
Sonra bir başka şiiri geldi şairin:
"Ay kendi göğüne çekildi
Işığı, kendi aydınlığına...
Karanlık, bir başına kaldı gölgesi ile...
Yağmur başladı" diyordu Durbaş...
"Kalemi okuduğu kitabın arasına koydu, kitabı masaya; pencere önüne geldi, perdeyi araladı; ayın ışığından bir tutam alarak perçemine iliştirdi." diyordu.
Ben de öyle yaptım; ay ışığı penceredeydi, henüz kendi göğüne çekilmemişti, karanlığı bekliyordu. Sonra yağmur başladı; pencereden dışarı uzattım elimi...
"Yağmura değdi elim
buluta, rüzgâra
akşamın mermerine
uçan kuşa, umuda(....)
Saçına değmedi
ruhuna da değmedi
sabırla dokuduğum
taşa, hasrete değdi"
Refik Durbaş'tan sonra, HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL'i getirdi Eylül.
"Yaprak döker bir yanımız./ Bir yanımız bahar bahçe." diyordu şair...
Bugün öyle değilse bile, yarın bahar bahçe olsun; umudumuzu tüketmeyelim.
"Öyle Bir Yerdeyim Ki
Ne karanfil ne kurbağa
Bir yanım mavi yosun
Dalgalanır sularda
Dostum dostum
Güzel dostum
Bu ne beter çizgidir bu
Bu ne çıldırtan denge
Yaprak döker bir yanımız
Bir yanımız bahar bahçe"
Şimdi de ÖZDEMİR ASAF geldi, "Bana ıslak bir bez verin/ Dünyanın bütün tozunu alayım." diyerek...
Bu dizeleri şair, 1971 yılında, Bebek'te açtığı "Şimdi" adlı biblio-barın giriş kapısına yazmıştır. Burası, sanat dolu sohbetlerin yaşandığı özel, seçkin bir mekândır. Sevgili Özdemir Asaf, biliyorsun önce süpürülür sonra toz alınır. Bu dizeler de senin...
"Zaman her şeyi süpürebilir
Sonbaharı süpüremez"
Bir sonbahar günü oğlu Olgun'la yemeğe çıkmıştır şair.
Yemekten sonra dökülen yapraklara takılır gözleri; bakar, bakar, düşüncelere dalar. Kâğıt, kalemini çıkarır; yazar, yazar. Dolmuştur kâğıtlar; yazdıklarını okur, okur... İlk ve son satırı bırakır, kalan satırları karalar; yukarıdaki iki dize kalmıştır, şiir bitmiştir.
Bu hüzünlü dizeler de geldi Özdemir Asaf'tan:
"Benim yüzüm, yüzünden başdan başa hüzündür.
İkisinden birisi ikimizden biridir."
Ben sonbaharı konuşmak istiyorum; mevsim sonbahar ve aylardan Eylül.
CEMAL SÜREYA geldi Eylül'ü konuşmak istediğimi duyunca...
"Bir gün, aklına gelecek olursam,
Bana şiir ısmarla,
Eylül'ü konuşalım." diyor.
Bazen unutuluyoruz, anımsanmayı bekliyoruz özlemle; ama umudumuzu tüketmiyoruz. Umut bahçemiz yapraklarını dökse de sonbahar aylarında, yine yeşerecektir...Umut bahçemiz darmadağın olmaz, sürekli yeniden, yeniden yeşerir.
"Mavi bir anı gibi ışıklar içinde zaman..." diyor HAYDAR ERGÜLEN.
Ergülen için "mavi" çok şeyi niteleyen bir renktir; örneğin, Cemal Süreya "mavi" adamdır. Şiiri mavidir, adamlığının mavi bir yanı vardır, cemali (yüz güzelliği) mavidir. Şiirimizin, sevginin ve ahbaplığın "mavi" adamıdır Süreya...
Konuşması mavidir; sahiciliğin mavisi, kırılganlığın mavisi, iyiliğin mavisi, kimseyi kırmak, küstürmek istemeyişin mavisi sinmiştir sesine.
Ergülen, "Maviyle Cemal Süreya'yı düşününce, tıpkı kendi şiirindeki gibi seslenebilirdiniz ona: "Keşke yalnız bunun için sevseydim seni." diyor.Zamanın "mavi bir anı gibi ışıklar içinde" olmasından nerelere geldim yine...
Okurlarım, bol çağrışıma alıştınız artık diyorum. Zamanla, umut bahçemiz dağılmaz; umut da mavidir çünkü...
Her ne kadar CAHİT SITKI TARANCI, "Ayva sarı nar kırmızı sonbahar/ Her yıl biraz daha benimsediğim." diyorsa da "Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?" diyorsa da biz, sonbaharımızda da olsak, umut bahçemizin tarumar olmayacağını ve yeşereceğini düşünelim.
Yazarını bilemediğim bir şiirle Eylül'ü güzelliklere bırakalım...
Eylül gibi seviyorum seni"dedi...
Nasıl diye sordum;
"Çünkü Eylül güneşi tenini yakmaz,
Yağmurları seni üşütmez,
Ilık olur Eylül rüzgârları,
Denizleri hafif dalgalı,
Akşamları serin olsa da
Bir çay tadımlığındadır ısınması..."
Ve ekledi;
"İşte ben de seni böyle seviyorum,
Tıpkı Eylül gibi sakin,
Huzurlu
Ve
Biraz da yağmur kokulu..."
HOŞÇA KALIN.
