Emanet ata binen çabuk iner derler.
Gençtim, arabam yoktu
Arabasını emanet aldım arkadaştan.
Yüz kilometre sonra aks kırıldı
Arabayı tamir ettirdim yok canımdan.
Bir arkadaş yazlığına giderken şehirdeki evinin anahtarını bana verdi.
“Bunaldığın zaman gider kalır kafanı dinlersin, hem de evi kolaçan etmiş olursun” dedi.
Dedi ama üç gün sonra “Ben evin anahtarlarını başkasına vereceğim” diyerek anahtarları geri isteyiverdi.
Başımdan kaynar sular döküldü!
Bana ev mi lazımdı, senden anahtar mı istedim ki?
Neden verdin
Neden geri istiyorsun anahtarları şimdi?
Ben emanet bir şeyi üzerimde taşımaktan rahatsız olurum.
Bir gün bulunduğum yerden bir başka kasabaya gideceğim.
Bunu bilen bir arkadaşım,
Bir miktar para verdi dayısına vermem için.
Vermez olaydı, sabahı zor ettim!
Fır döndüm yatakta.
Emanetler sıkar beni dedim ya
Yük olur sırtımda, bir an evvel kurtulmak isterim
Yine de emanetleri alıp taşımak gerekiyor bazen.
Aslında bize verilen en önemli emanet
Canan’ı arayan Candır.
Nasıl taşırız onu, zor zahmet.
Kırılmasın, incinmesin diyerek, üzerine titreyerek.
Bazıları da ne Can bilir ne de Canan,
Gülüş cümbüş oynayarak
Emanetin bir gün alınacağından habersiz kıvırtarak.
Ben korkarım emanetlerden
Elimde olsa gidip vereceğim anahtarları,
“Al emanetini” diyeceğim.
Ama beklemek zorundayım!
Nasılsa güllerin solduğu bir gün,
Kendisi gelecektir Can almaya Canan...
