Ben köy çocuğuyum,
Hazır yoğurt yemem.
Sütten olur peynir ile ayran
Yoğurt mayalarım kendim.
İmamlara boyun bükmem
Önlerinde diz çökmem
Arkalarında namaz da kılmam
Din dersim Tanrıdan.
Isı ölçmeyi öğrenmiştim anamdan
Sertçe parmağı derecesiydi sütün.
Sağ el deforme olur çalışmaktan
Sol parmak kullanılır hassas olduğundan.
Her şeye burnunu sokan cübbeli imama
Her şeyi bilen, ukalalıkta sınır tanımayan
Ulu orta fetva veren o adama sorarım
Yoğurdun içine girmiş midir şeytan?
Çocukluğumda doğa ve insan bir başkaydı
Merhametliydi, adaletliydi, paylaşımcıydı.
Büyüğü küçüğü, dini örfü, sevgiyi saygıyı
Herkes öğrenirdi anasından babasından.
Şimdi her mahallede var Cami
Minareler göğe dikilir füze gibi
İmamlar, hafızlar, Kur’an kursları
Şimdi yaşıyor mu İslam dini.
Gösterişe boğduk, bozduk her şeyi.
Sokaklar hırsız dolu, şarlatanı yalancısı
Bunlarmış konakların ve Hurilerin sahibi
Sorsan, cennetlik Müslümanmış hepsi.
Yok artık hası, bozuldu mayası.
Aylarca duruyor, dolu market rafları
Talebi çok, süslü kadınlar gibi
Yoğurt plastik kapta, var albenisi.
Nerede kaldı o güzelim köy güzelleri.
Cengiz Arcan
04 Ekim 21