Fiziksel acılarımızın yanında, düşünsel ve ruhsal acılar da çekeriz. Bazen içsel bazen dış uyaranlardan gelen acılar öfkelendirir bizi.
Bir cümle vardır insan acıdan delirdiğinde insanlar onun acısını değil deliliğini görürler diye. Yani acılarla beraberinde gelen öfkeyi yönetmek yani şiddete dönüştürmemek o kadar da hiçbirimiz için kolay olmasa gerek.
Her tür şiddet hali kanunlarda yer almamaktadır. Kanunlar dahilinde hakaret etmeden bir insana zarar vermek sözlerle, tavırla yani onu yoksayarak ve damgalayarak, aşağılayarak, alay ederek mümkündür.
Acı içindeki birine zarar vermeniz ve onu zararlı hâle getirmeniz neredeyse kesinlik arzetmektedir. İnsanların umutlarıyla vaadlerde bulunarak oynamak da bir tür şiddettir.
Canı yanan can yakabilir. Çünkü acı bütün bedene sadece fiziksel olarak değil düşüncelere ve hislere nüfuz eder. Kangren gibi yürür bedende ve kardeşi öfke ardından, çok bekletmeden bizi gelir. Biz ne kadar geleni kovarsak o o denli bizi ablukaya alır. Duygular ve düşünceler bırakın gelsin. Onları iyi ağırlamamız acılarla gelen öfkeyi yönetebilmemizi kolaylaştıracaktır.
Ahmet Kaya’nın parçasındaki gibi “Acı Çekmek Özgürlükse Özgürüz İkimiz de” yani canlı olabilmenin, varlığımızı kaale alabilmenin ve hissederek yaşayabilmenin en üretken duygu da olabilen acının bizi empati kurmakta ve bu yönde sempati duymakta özgür kılacaktır.
ACI BIRAK ÖFKEYLE GELSİN SEN SARIL DAHA ÇOK KENDİNE VE HAYATTA OLDUĞUNU VE YOKSAYDIĞIN KENDİNİ FARKET KENDİNİ DAHA ÇOK SEV VE ESNE VE DE ÖZGÜR BIRAK RUHUNU Kİ ÜRETEBİL.
EY OKUR YALNIZ HİSSEDEBİLİRSİN ANCAK YALNIZ DEĞİLSİN.. ÇÜNKÜ ŞU AN TEK BAŞINA ACI ÇEKEN BİR SÜRÜ CAN VAR. SADECE FARKLI YERLERDEYİZ. BUNU HATIRLAT Kİ ACIN HAFİFLESİN!!
