Yıl 1989.
Fransız Devriminin iki yüzüncü yıl dönümü.
İsmini bir türlü hatırlayamadığım Türk prof.bilimsel bir sempozyuma katılmak üzere Paris’e gider. Fransa’da devrimin iki yüzüncü yıl kutlamalarının hazırlığı yapılmaktadır.
Sempozyuma birkaç saat ara verildiğinde bizim Türk profesörle, Fransız profesör bir kafeye gidip sohbet etmeye başlarlar! Türk profesör, Fransız akademisyene dönerek şunlara söyler: Artık Hükümetiniz 200. yıl şerefine genel bir af çıkarır değil mi? Fransız prof. şöyle bir cevap verir: Bizde böyle şeyler olmaz! Kimi kimin yerine cezaevinden çıkaracağız? Bizim ülkemizde , başkasının cebinden bir başkasına ağalık yapılmaz!
Türk prof.sorduğu sorudan dolayı çok mahcup olduğunu, Türkiye’ye dönüşünde anlatmış ve mahcubiyetini de saklamamıştı.
Peki bunu niçin anlatıyorum? Yazılı bir medya da kızı öldürülen bir kadının feryat figan ağlayışını gördüm ve okudum! Acılı anne şöyle sesleniyor: Kızımın katilini serbest bırakırken bana sordunuz mu?
Acılı anne bence çok haklı! Çünkü evlat acısı yeniden başladı. Dünya da en kolay işlerden birisi başkasının cebinden bir başkasına ağalık yapmaktır.
NOT= Bu yaşıma gelene kadar “Ben yatağımı cezaevinde bıraktım!” diyerek; etrafındaki insanları , üstü örtülü olarak, tehdit edenleri çok gördüm!
Evde kalın.
Sağlıcakla kalın.
