Eminim ki bu hastalıklar toplumumuzun en az üçte ikisinin kâbusudur. Hepsi de günlük yaşamı için ilaç kullanmakta, doktorları ziyaret etmekte; onların önerilerini canı gönülden uygulamaya çalışmaktadırlar.
Bunun dışında rastgele yaptıkları ot karışımları ile insanları tedavi ettiklerini ileri süren; her gün, her ortamda reklâm yolu ile onlara ulaşan, onları etkilemeye çalışan ve duygu sömürüsü yaparak insanları kandıran simsarlar da bulunmaktadır.
Bu ikisinin dışında hastalığının farkında olmayan, olsa bile doktora gidecek durumu bulunmayan ya da hastalığı önemsemeyen yüzlerce, binlerce belki de milyonlarca insanımızın mevcut olduğundan da eminim.
Dünya emperyalist düşünceler; bu tip olayları çok iyi bildikleri için, hatta kanser gibi pek çok hastalığın çaresinin olduğunu bildikleri halde, ürettikleri haplar ve kapsüllerle insan yaşamının iyileşmesini değil, hastalıkların günden güne kronikleşmesini amaçlamakta; ülkeleri, insanları ve toplumu kendilerine muhtaç hale getirmektedirler.
Elbette bu durumu bilen, onların gayelerini çözen, onlardan kurtulmaya çalışan, hocalarımız, devlet adamlarımız ve dürüst yöneticilerimiz vardır. Fakat o güçler o kadar güçlüdürler ki, zorlandıklarını hissettikleri anda yıkamayacağı, hiçbir kişi ve kurum bulunmamaktadır.
Birçok ülke bunların karşısında çaresizdir. Elleri bu ilaçlara muhtaçtır. Ekonominin çoğunu bu yolda harcamak mecburiyetinde kalmaktadırlar. Yok dedikleri anda karşısına öyle sorunlar çıkarırlar ki (savaş, terör, iç isyan vs…) nasıl olduğunu, neden olduğunu bile hiç kimse anlayamaz.
Ülkelerin ve ülkemizin durumu yukarıdaki gibidir. Ne eksik ne fazla! Bunun çaresi ise bilimdir, teknolojidir, fendir. Bilim, fen, teknoloji geliştikçe ilk bulan işin kaymağını yer. Geri kalan ise onların pençesinde debelenmeye muhtaçtır.
Geçen yazımda bahsetmiştim; Ben diyabet hastasıyım. 2009 yılından bu yana bu illeti çekerim. Kilom günden güne artmaya başladı ve 100’ün üzerine çıktı. Beni eski tanıyanlar iyi bilir; 59 kilo olur, 60 olamazdım. Tığ gibiydim ve devamlı spor yapardım.
Son günlerde karın şişliğinin yanında nefesim de kesilmeye başladı. Öyle hal oluyordu ki nefes almakta zorlanıyordum.
Yayladan dönerek doktor kızımı ziyarete gittim. Durumu ona anlattım. O da bana;
“Çaren ameliyat baba.” dedi. Beni Doç. Dr. Mehmet Ali Yağcı Bey’e götürdü. Mehmet Ali Bey’i daha önce oğluma yaptığı ameliyat dolayısıyla tanıyordum. Durumumu ona anlattım. O da;
“Ameliyat edelim ağabey,” dedi. “Kısa sürede nefes darlığın, diyabetin ve üzerindeki kilolarından kurtulursun.
Önce bir afalladım. Bu yıllara kadar mideden ameliyat olmuş kaç insanın öldüğünü bize duyuruyorlardı. O nedenle etrafımızdaki obez insanlar ameliyat olmaya korkuyorlar; diyabetle, tansiyonla, kalp hastalığı ile ve kolesterolle boğuşup duruyorlardı. Hatta ilk diyabetimin ortaya çıktığında hastane doktoru bana;
“Bunu ömür boyu çekeceksin hocam.” demişti. Verdikleri ilaçları da muntazam kullanıyordum. Durum böyleyken, “Diyabetten kurtulacaksın.” sözü beni çok memnun etti.
Çarşamba günü ameliyata aldılar. Uyandığımda hiçbir şey hatırlamıyordum. Ameliyatımın yapıldığını ve çok güzel geçtiğini söylediler.
Tabii ki serum üstüne serum beni epeyce yıprattı, fakat hiçbir ağrım yokken, gece bir nefes darlığı çekmeye başladım. Sanki boğuluyordum. Kimse bir şey yapamıyordu. O anda kızımı (Op.Dr.Yasemin DOKUZOĞLU) sanki Allah gönderdi, çıkıp geldi. Durumu izah ettim. Hemen bir makine getirdiler. Burnuma boğazıma hava verdiler. İkinci gün iki doktor geldi. Yan taraflarıma iki hortum soktular ve ciğerlerimden su çektiler. O andan itibaren dünyaya yeniden geldim. Şu anda üzerimden bir torba çimento atılmış gibi kendimi hafif hissediyorum. Göz değmesin herkes maşallah desin, ama o eski gençliğimin kokusunu almaya başladım.
Doktor; sigaradan dolayı ciğerlerimde baloncuklar oluştuğunu ve ameliyat sonrası onların patlamış olduğunu söyledi.
Her neyse sigaranın da ne kadar lanet bir şey olduğunu görmüş ve yaşamış oldum.
Doktorum Doç. Dr. Mehmet Ali Yağcı Bey’e yapılan olayın tıp dilini sordum, o da:
“Sleeve gastrektomi(Tüp mide ameliyatı) ve Pnömotoraks” olduğunu söyledi.
Derler ki; hoca damdan düşmüş. Etrafına insanlar toplanmış, hocayı doktora götürmek istemişler. Hoca toplananlara şöyle bir bakmış ve
“Ne yapıyorsunuz beni?” demiş.
İnsanlar da: “Seni doktora götüreceğiz, damdan düştün.” demişler.
Hoca da onlara meşhur söylemini söylemiş. Demiş ki:
“Doktor damdan düştü mü?” Onlar da: “Yok.” demişler. ”Doktor damdan düşer mi?”
Bu defa hoca o haliyle konuşmuş.
“Doktor damdan düşmediyse beni anlamaz. Beni damdan düşen doktora götürün.”
Durum bundan ibarettir. Üzerimden büyük bir yükün kalktığını, kilomun düşmeye başladığını, halsizlik ve nefes darlığımın kalmadığını, ayrıca artık şeker hapı kullanmayacağımı söylüyorum. İnanan inanır, inanmayanlar da hapla, iğneyle ömrünü tüketir.
Bu vesileyle, Gaziantep Anka Hastanesi’nin, başta kızım Op.Dr.Yasemin DOKUZOĞLU ve beni ameliyat eden çok değerli doktorum Doç. Dr. Mehmet Ali Yağcı Bey’e ve tüm saygıdeğer doktorlarına ve beni hiç üzmeyen; güler yüzlü, tatlı dilli, saygılı hemşire ve emekçi kardeşlerime sonsuz sevgilerimi ve saygılarımı sunarım. Sizler bir harikasınız!
Bu arada, beni yalnız bırakmayan tüm okuyucu ve Facebook arkadaşlarıma, iş arkadaşlarıma ve akrabalarıma da sonsuz teşekkürlerimi sunarım. İyi ki varsınız! Konumuz sağlıktı, sayenizde ve Allah’ın izniyle ona da kavuştum. Hoşçakalın, sağlıkla kalın.
