Beyaz saçlarından beyaz, çehresinden kırışık çarşafın üzerinde, başı pencereye dönük, gözleri bahçedeki kalabalığın en tenha yerinde geçirir tüm gününü.
Tercihlerini, kararlarını aslında kararsız olamadığı gençliğine kırgın, mahzun bekler, bakar durur. Sevmez yaşlılığı, içine sindiremez.
Oya. İstanbul hanımefendisi. Emekli terzi. Öyle tanıtır kendisini. “Sökük dikerdim eskiden. Yama yapardım. Kumaşa biçim verirdim. “
Oya. Sekseninde. Pencere arkası çiçeği. Güneşi, baharı, aşkı hiç ıskalamamış. Eziyete dönüştürmemiş günlerini. Sevmiş. Her şeyi çok sevmiş. Kumaşları, üretmeyi, düzeltmeyi, biçimlendirmeyi, kesmeyi, dikmeyi. Erkekleri, rakıyı, sigarayı, yazlık sinemaları, sabahlarını şenlendiren şarkıları, radyo tiyatrolarını.
Şimdilerde yaşamla arasına mesafe koymuş. İsteklerini kafasının üstünde uçan sinek misali kovar durur. İstese de yapabilecek takati var mı ki? Hevesi kaldı mı sabah rüzgarıyla tazelenmeye?
Oya, sandıklekesiolmuşbiryitikbedenşimdilerde. Elindençıkanişhemenfarkedilirmiş. Devrininengözdeterzisi. Müşterilerinikendiseçermiş. Öylekaprisleregelemezmiş. Her vücudakalıpuydururmuş da kibrinkamburunufarkettiğianda‘ Kumaş ziyan olur elimde, ben üstünüze tam oturtamam, beceremem’ yalanıyla kapatırmış konuyu.
Oya konu kapatma, defter dürme uzmanı.
Başucunda duran albümleri hazinesidir. Tüm varlığı sarı fotoğraflarla, yattığı zaman kulağını acıtmayan inci küpeleri. Sahip olmayı becerememiş. Tutmayı, biriktirmeyi ertelemiş. Ne gereği varmış ki yettiği kadarı olsun kafiymiş. Gözü kalmadan, elde tutmadan, yokluğu hissetmeden keyfince evrilmiş.
Değiştirmemiş çoğu şeyini, dönüştürmüş. Eskiye bi yama, dara bir küçük parça, pota bir minik dikiş, gidene hak veren bir mana yakıştırmış.
Üç yastıkla uyur. Sarılır birine. Biri sırtına destek, biri başına.’ Beyaz olsun, sonumuz beyazla’. Akça pakça bebeymiş zaten, kir tutmamış hiçbir yanı. Gündüzleri erken yaşta bi başına kalmasının üstesinden bir şekilde gelir de işte gece olunca; anne, evlat, yaren ihtiyacını bu yastıklarla giderirmiş ezelden beri.
Anlaşmamız belliydi. Haftada bir ortalığı toplamak, iki kap yemek yapmak, banyosunu yaptırıp tırnaklarını kesip törpülemek, gerekli olduğunda damar yolunu açıp serumunu takmak.
Yükü yok. Sitemsizdir. Her hafta iyi kötü, elimin erdiğince yaparım istediklerini. Çok şey de istemez ya… Bazen duymaz bile geldiğimi. Radyosundan çıkan sesle kim bilir kaç saat, kaç gün aynı bakışla dalmış kalmıştır öyle.
Baharları balkona çıkarırım. Az nefes alsın, ağaçların filizinde dudakları yana kaysın diye. Şimdi kış. Kuru dalları pencere ardında gözler zahir. Baktığı ne, ne görür bilmem. Bazı haftalar yemek küf tutar olduğu gibi. En son ben ne yedirdiysem o. Suyu tez biter, yatağının yanındaki. Epeydir iki bazen de üç sürahi doldurur bırakırım. Kolalı bardak altlığını bile sormaz nerde diye. İş olmasın diye kaldırdım çoktan. Kötü mü ettim? Kızmış mıdır?
İşler erken bitmişti. Banyosunu yaptırmış tertemiz bembeyaz yatırmıştım Oya’yı. Yatağın karşısındaki dolabı düzeltecektim. Çok severim o dolabın içinde kaybolmayı. Çay koydum kendime. Yemek ocakta kısık ateşte pişiyor. Dedim içer misin sen de? Kafasıyla olur dedi. Eskisi gibi uzun uzun konuşup anlatmaz. Tadı yok. İzledi beni. Elbiselerin hepsi elinden çıkmış ilk günkü güzelliğiyle duruyor. Çok değil dört beş parça. Saf ipekten, kaliteli kaşmirden, hakiki deriden her biri. Fotoğraflar şahit nasıl da yakıştırmış kendine. Zümrüt yeşili kolsuz tafta kumaş olanı en sevdiğim. Onu aldım elime.
‘ Oya, bugözlerine ne çokyakışmıştırkimbilir? İncecik belini ne güzel sarmıştır…’
Hoşuna gitmedi. Başını çevirdi. Bahçeden sokağa, oradan sanki dünyanın öbür ucuna daldı gitti. Havalandırdım, düzelttim, koydum yerine her birini.
İşte şimdi yine elimde zümrüt yeşili. Kokusu sinmiş Oya’ nın. Beyaz kağıda eli titreyerek yazdığı notu albümlerinin birinin arasına koydum, kapattım valizi.
‘ Her şeyi Sema alsın. ’
Bir elimde valiz, öbüründe inci küpeler çektim çıktım kapıyı…
