Buket DÜZGÜN-TAHTA ATLARI SÜRÜYOR ÇOCUKLUK
DÜŞÜNCE - SANAT VE TOPLUM 17.03.2021 17:21:00 3650 1

Buket DÜZGÜN-TAHTA ATLARI SÜRÜYOR ÇOCUKLUK

TAHTA ATLARI SÜRÜYOR ÇOCUKLUK

Başka bir dünya dönerdi avcumuzda çocukken. Bu dünyanın sokaklarını belleğimin elini tutarak bulabilirim yeniden. Geçen, sadece zaman; görüntüler nasıl da taze! Kedilere şarkılar söylediğim bahçe, nefes nefese tırmanıp bin coşkuyla kendimi aşağıya saldığım Hastane Bayırı, aynalarına dil çıkardığım Aynalı Çarşı, elimi uzatsam dokunacağım.

Sizi de çağırır mı çocukluk, kimi zaman?

Düne kadar iyileşmezken dizlerimdeki yaralar, bugün çiçek açtırmayı öğrenmişim. Pek sızılı da olsa büyümek, sırrını kolay vermese de hayat, büyüyorsun işte!...

Peki bunca büyümüşlükle niye sarılırım çocukluğuma, durup durup hatırlarım?....

Çocukluğun kanatlarını, kır bayır koşturan tahta atlarını kaybetmek istemediğim içindir belki de!  Zamanda kayıp, mekânda kaybolabilmenin büyüsünü yitirmemek için de olabilir. Belki de, bir gün tutucu yetişkinlere benzemekten korktuğumdandır çocukluğun kapısını aralayışım durmadan. Aralanan kapılardan safiyet yüklü bir çocukluk zıplar çünkü. Ve nerede 'Kral çıplak' diyebilen cesur bir çocuk görsem, bir gün o da, kralı giyinik görmeye zorlanacak diye düşünmeden edemem.

Fazla oyuncağım olmadığından mıdır, büyüklerin dünyasını kurcalamaya çıkardım bazen. Üstelik bu kurcalamalardan her zaman mutlu dönemiyorsunuz! Çocukların düşlerle örülü fantastik dünyasıyla, büyüklerin kurallı dünyası pek de anlaşamıyor doğrusu. En sevdiğim arkadaşımın zihinsel engelli kardeşinin, niçin kilitli bir kapının ardında tutulduğunu anlayamıyordum mesela. Çocuk dünyam kilitli olan her şeye karşıydı.  Bağırmasından belli değil miydi dışarı çıkmak istediği. Niye bir kerecik bile parka götürmüyorlardı onu? Biz arkadaşımla oyun oynarken yan odada, bunları düşünürdüm bir yandan. Annesi yemek vermek için odaya girdiği sırada, aralanmış kapıdan gizlice bakardım; kollarını ısırıyordu... Bakmaya dayanamaz tekrar oyuna koşardım. Acının insanı yoran bir tarafı vardı. Çaresiz olduğun anlarda kaçmak en kolayıydı. Bugün kilitli kapıların açılması için bir şeyler yapabilirim, içerden acıyla bağırıyorsa biri. Bunun büyümekten öte bir şey olduğunun farkındayım artık.

Büyükler bir gerçeği duymak istemiyorlarsa yokmuş gibi davranabiliyorlardı. Bu, gerçeği dönüştürmek, çocuğun acı çekmemek için fantastik dünyasına kaçışından farklı bir durumdu. Aksine, bile bile 'gerçek yokmuş' gibi yaşanabiliyordu. Karşı komşumuz harika mantı açardı; afiyetle yerdim de, diğer komşulara söyleyemezdim. Eğer bütün komşular duyarsa, onlar da isteyecek ve  kimseye ‘hayır diyemeyen’ Zinnur teyze çok yorulacaktı. Onun için sık sık tembihlerdi beni: ‘‘Ye ama, kimselere söyleme!’’ O da kapıyı kilitliyordu! Açık olmayı başarmak ne zordu büyüklerin dünyasında!...

Sevilmek harika bir şeydi galiba; sürekli onaylanmak isteği sevgi olabilir miydi peki? Sevebilmek için önce kendine açık olmak gerekmez miydi, en önemlisi de, bir başkasının baskısını hissetmeden 'hayır diyebilmeyi' başarmak?

Erich Fromm 'Sahip Olmak ya da Olmak' adlı kitabında, sevgi kavramına değinir. Fromm'a göre sevgi, sahip olunacak bir şey değildir. Çünkü sevgi bir obje değil, soyut bir olgudur. Sevgi, üretken bir etkinlik olarak yaşanırsa anlamlıdır; ‘sahip olma’ biçiminde yaşandığında, kişinin içine kilitlenip, denetim altında tutulmasını içerir. Bu, öldürücü ve boğucu bir durumdur. Fromm, aslında çoğu insanın, sevgi sözcüğünü, sevgisizliklerini kapatmak için kullandığı görüşündedir. Fromm'un bu düşünceleri, ilişkilerin sahiplik şeklinde yaşandığında, nasıl da boğucu bir hale dönüştüğünü, en önemlisi de doğallığını yitirdiğini gösterir bize. Çocukluğum boyunca fark edip de, dillendiremediğim şey buymuş demek! İlişkilerin de kilidi varmış.

Gerçek sevgi, olabilmenin imkânlarını aramaktı oysa. Kendi macerandan yola çıkıp, bir can'a dokunabilmekti. Maskeni atıp, yüzünü aynada sevebilmekti. İçindeki şarkıyı duyana kadar, ‘başkası ne derlerin!’ sesini kısabilmekti. Kendini bütüncül olarak sevebilmek meselesi bir de! Nasıl ulaşabilir ki acısıyla yüzleşmek yerine, ondan kaçanlar sevginin derinliğine? Yaşandıkça artan, duru bir suyu içer gibi yaşama katmaz mı insanı sevgi? Korkunun kilidiyle değil, yaşama gücüyle yol aldırır. Bu gücü içinizde hissedersiniz, sarar sarmalar, artık görünmez dediğiniz yaralarınızı bile.

Susamıyor sanki kimseler yanındakine, çabucak içilen, yüzeydeki kadar idare edilen bir ilişki sarhoşluğu...

Tahta atları sürüyor çocukluk hâlâ. Beni de durup durup ‘‘Nereye?’’ diye çağırması bundandır . Sizi de çağırıyorsa yanına, korkmayın! Çocukluk, çocukluğunu unutmayanlara, konuşmaya devam ediyor... Ne vakit gelse yamacıma: ‘‘Düşlere sür, diyorum, sevginin gücüyle açılalım!’’


Haber Kaynak : ÖZEL HABER
Adalet Temürtürkan
23.03.2021 17:42:57
Çocukluk uzakta, mavi gökte süzülen uçurtmanın kuyruğunda dahi olsa peşinden gitmek, hiç bırakmamak lazım. Çocukluğumuz hazinemizdir. Çocuk ruhunu unutmayanlar vicdanıyla yaşar.

faça okurun huzuruna çıkmaya hazırlanıyor      

ÖYKÜLER: Kafiye Müftüoğlu

ÖYKÜLER: Gülşen Öncül

Öykü: BAŞAR UYMAZ TEZEL

ÖYKÜLER: Sema Canbakan

ÖYKÜ: Nazire K. Gürsel

ÖYKÜ: Başak Savaş

ZİNCİR ÖYKÜLER: GÜLSER KUT ARAT

ŞİİR: SEMA GÜLER

ZİNCİR ÖYKÜLER: TUBA ÖZKUR AKSU

ZİNCİR ÖYKÜLER: AYŞEGÜL DAYLAN

ZİNCİR ÖYKÜLER: ADALET TEMÜRTÜRKAN

ÖYKÜ: İLKNUR GÜNEYLİOĞLU ŞENGÜLER

ÖYKÜ: Neriman Ağaoğlu

ŞİİR:  Yonca YAŞAR

ÖYKÜ: İlkay Noylan

ÖYKÜ: Güngör Ağrıdağ Mungan

SÖYLEŞİ: Nefise Abalı

Öykü: İlknur Güneylioğlu Şengüler

SÖYLEŞİ: AYŞEGÜL DİNÇER

Söyleşi: Ebru Yavuz

  • BIST 100

    8806,72%-0,01
  • DOLAR

    32,25% 0,26
  • EURO

    35,08% 0,67
  • GRAM ALTIN

    2270,84% 0,79
  • Ç. ALTIN

    3854,72% 0,51
  • Cuma 24.9 ° / 14.2 ° Güneşli
  • Cumartesi 28.3 ° / 15.1 ° Güneşli