İsmail Biçer

henüz çok erken münzevi bir ev için

gidilmemiş şehirler semiriyor içimde

git gide arkaik bir heceye dönüşüyor zaman

tellerin geçtiği yerlerde taşlar silkeliyor üzerini

kırılıp dökülüyor renk atıyor dünya

bir ufkun her sabah değişen eğriliği bundan

papatya işini bilir demiştin

uzak duruyorum papatyalardan

ağaçlar ve dar vadiler rüzgârlardan sorulur

bu değişmez bir kuraldır

ayrılıklar ve yaralar emanettir şiire

şiir ait değildir hiçbir sınıra

sesi demliyor dil

bu şarabi ve uhrevi uzam ondan

tüm patikalar eni konu bir dağın eteği

dağ ki seyrediyor hayatı bir denizin locasından

bir çengi kendine suskun dışarıya gürültü

bir utku aynada sorguluyor kendini

bağını akşamdan çözüyor gündüz

ağır aksak kendi sonuna yürür her aşk

pıhtılaşan güneş

kanını sulandırıyor bir nehrin ortasında

içimdeki çölden kurtulmak için

kendini bir meme gibi daya ruhuma

*Şairin Şer Zaman Mezmurları adlı kitabından…