Binadan girer girmez, zevkten nasibini almamış müzik ve uğultu tokat gibi yüzüne çarpıyordu. Elindeki poşetleri hole yığmış, telaş içinde kapısına kilit üstüne kilit vuruyordu. ‘Yeni Dünya’ apartmanındaki evine sığınmıştı kadın.

Apartmanın her katında kafeler, kafelerde onlar.
Onlar: İstilacılar.
 Peki ya diğerleri? Diğerleri masal oldular.

“Koca bir kafe bu apartman.
Apartmanlarda evler olmaz mı? Olur.
 Komşular? Elbette komşular da olur.
 Evlerde şeker, un kalmayınca komşudan istenmez mi? İstenir.
 Kek, poğaça, patlıcan oturtma kokuları olmaz mı? O da olur.
 Kapı, pencere aralıklarından kokular sokağa taşmaz mı? Hem de nasıl taşar.
 Her gün bu sokaktan evine yürüyen Süleyman Usta, kokuları aldıkça daha hızlı yürümez mi evine? Yürür.” diye düşündü kadın.

Olurdu.
İstenirdi.
Taşardı.
Yürürdü.

Elleri titriyordu. Korkudan mı? Yaşlılıktan mı? Belki ikisinden de!.. Terden bedenine yapışmış dallı güllü gömleği oracıkta çıkardı üzerinden. Market poşetlerine kötü kötü bakıp içindekileri mutfak masasına yığdıktan sonra poşetleri çöpe attı. Ellerine plastik bulaştı, üstüne başına sildi ellerini. Elbiselerini kirli sepetine, kendini ise sıcak suya bıraktı.
 

Önce kızı gitmişti, hemen ardından kocası…
Sonrasında
Koskoca apartman
Bir gecede
Kuş olup uçmuştu.
Telgrafın tellerine de baktı iyice ama yoklardı.

Şimdi bu yeni dünyada,
Bir başına,
Bu apartman bozması yerde,
Kapısına kilit üstüne kilit vurup
Pencerelere kara perdeler çekip
Sığınıyordu eve.
 

Yıkanmış olmanın verdiği rehavetle, iki dakikalığına yatağın kenarına ilişiverdi. Uyku fark ettirmeden sıcacık bir yorgan gibi üzerine serildi. Rüyasında yine onları gördü. Müziklerini de peşlerine takıp caddeleri kuşatmışlardı. Kaçmak için adım attığı noktada donakaldı. Hareket edemiyor, bağıramıyordu. Sesi çıksa kim duyacaktı ki? Toprağı yırtıp gelebilecek mi sanki dünya yardıma? Ötekiler etrafında geziniyor, üzerine tırmanıyordu. Rüyada olduğunu anladı. Uyanabilmek için öyle büyük bir çaba harcadı ki, gözlerini açtığında terden sırılsıklamdı.

“Onlar birer istilacı. O küçük el ve ayaklarını sürüye sürüye sildiler, yok ettiler dünyamı. Her yerdeler. Hem de öyle üç gözlü, beş başlı değil. İnanır mısınız? Vücutlarında pul bile yok. Alelade insan suretinde geldiler. Uyku gibiydi tavırları. Dünya ele geçirilene dek hiç kimse niyetlerini anlamadı. Apartmanımı da işgal ettiler ama evimin kapısını her seferinde tam zamanında örtmeyi başardım.”

Ev de yaşlanmıştı artık. Duvarları incelmiş; incelen duvarlardan içeri sızan müzik radyoyu susturur olmuştu.

Yaşlı ev daha fazla dayanamadı, içine çöktü.
Süt şişesi kırıldı.
Radyo bozuldu.
Bakır tencereler zehirler,
Süte çalınan maya tutmaz oldu.
Hamur eskisi gibi kabarmadı,
Kahve köpürmedi.
Kadın ölü duvarları öptü.
Pılını pırtını toplayıp mezarlığa taşındı.