Kimi zaman bir kapı açılıverir önünde. Düşünüp taşınmadan atıverirsin adımını içeri. Yeni kapılar çıkar karşına. Dön dönebilirsen.
Bu kez benzeri bir olay yaşadım: Durup dururken bilgisayara takıldı aklım: Gelişmiş ülkeler, özellikle Japonya, bu cihazı yoktan var ediyor. Biz onu anlamakta zorlanıyoruz. Biz yeteneksiz miyiz, anlayışsız mıyız? Oysa ulu önderimiz Onuncu Yıl söylevinde “Türk Milleti çalışkandır, Türk Milleti zekidir!” diyor. Hepimiz biliyoruz ki Atatürk yaşamı boyunca hiç yanılmamış. Ne dediyse tümü de gerçek olmuş. Yalnız Büyük Taarruzda “On eylülde İzmir’deyiz!” demiş, dokuz eylül de ulaşılmış. Bu da yanılgı sayılmaz.
Atatürk’ün bu yargısında da yanılmadığına yürekten inanıyorum. Ulusumuz zekidir, yeteneklidir, büyük işler başarmaya adaydır. İyi, güzel, hoş da neden büyük buluşları anlamakta bile zorlanıyoruz? Neden iki yakamız bir araya gelmiyor? Neden bilim dünyasında göz kamaştırıcı bir başarımız yok?
Dedim ya önüne açılan kapıdan içeri bir adım attın mı geriye kolay dönemezsin. Bu konuya dilimin döndüğü, aklımın erdiği kadar açıklık getirmeye çalışacağım: Kişinin geninde var olan yetenekler ancak çağdaş bir eğitimle ortaya çıkar. Bu olağanüstü yetenekler çoğu kişilerde hiç ortaya çıkmaz sahibiyle birlikte toprağa gömülür. Ulusumuz bu alanda çok şansız. Tarih boyunca çağdaş bir eğitimle hiç tanışamamış. Altı yüz yıllık Osmanlı döneminde medreselerin çağ dışı eğitimiyle bocalayıp durmuş. Yalnız köy enstitüleriyle söz konusu eğitimle tanışır gibi olmuş. Ne yazık ki o dönem de çok kısa sürmüş.
Dostlarım gelin hep birlikte, insan cevherini işleyen, bu büyülü kavramı yakından tanımaya çalışalım. İşe nerden başlayalım? Bizden: Benden; sizden ey bu satırları okuyan dostlarım. Çağdaş eğitimin neresindeyiz? Nerelerde yanlışımız oldu? Neden baş döndürücü başarılarda imzamız olmadı? Yetenekli değil miydik? Yeteneklerimiz varsa neden gün yüzüne çıkamadı?
