“ Okuldan çıktığımızda hava kararmıştı.
Öğleyin de bir şey yemediğim için açlık dayanılır gibi değildi.
Çarşıda bir fırından yarım ekmek almak istedim.
Cebimde 15 kuruş vardı ve bu para yetiyordu.
Büyük Sinema’nın yanındaki fırından sıcak ekmek kokuları caddeye yayılıyordu.
Buranın ekmeği Nevşehir’de yeğleniyordu.
Parayı hazırladım.
Üstü kızarmış ekmeklere baktıkça iştahım kabarıyordu.
Katık olmasa da olurdu. Sıcak ekmek açlığımı bastıracaktı.
Şehirlinin Hacı Amca dediği fırın sahibi satış yapıyordu.
Bana ters ters baktı.
Yaptığı ekmekler sıcaktı; ama yüzünde en küçük bir sevgi,sıcaklık yoktu.
“ Yarım somun istiyorum ! “ dedim.
Fırıncılar yarım ekmek satmayı sevmezler. Bunu biliyordum.
Çünkü, diger parça satılmayabilirdi. Kalan bayatlardı.
Fırıncı isteksiz isteksiz bıçağı aldı. Somunu kesti.
Fakat, dikkat ettim, parçalar birbirine eşit değildi.
Açlığın da etkisiyle, hiç yapmadığım bir şeyi o zaman yaptım.
Gözüme büyükçe olan parçayı kestirdim; elimi uzattım, aldım.”
Hacı Amca kızgın, bağırdı. Sakalının ağarmış kılları titriyordu.
“Hem yarım ekmek istersin, hem parçanın böyüğünü alırsın !”
Ben karşılık vermedim.
Ekmeğin sıcaklığını avucumda duyumsuyordum ya.
Yeterdi.
Akşamın serinliğinde, karanlıkta Göre yoluna vurdum.
Sıcak somunu yerken, fırıncının tavrını düşünüyordum.
Hacı Amcanın ekmeği, tam ortadan ikiye bölmesi gerekmiyor muydu?
Demek ki, Kudüs, Mekke, hac insanı değiştiremiyordu.
Önemli olan insanın içindeki cevherdi; hak, adalet duygusuydu.
Bunları düşüne düşüne elli dakika yürüyüp Göre’ye, evimize geldim.”
