“Ekosistemi alt üst eden bu hayvanlar o kadar çabuk çoğalırlar ki bulundukları bölgeyi bir anda istila ederler. İstila edip kuruturlar.”
Şerlerinden sığındık kitaplara, çıkmazlarına sokakların, kırçıllaşmış rüşvetçi bataklığının doğurduğu yokluğa. Ezdiler tüm ekinlerimizi, bozdular bağlarımızı, kuruttular ırmaklarımızı…
Önceden teneke çalarak kovaladığımız yaban domuzlarının doyuramadık doymak bilmeyen karadelik midelerini.
Sürüler halinde gezer yaban domuzları; hem otobur hem de etoburdur. Öyle açgözlülerdir ki ellerine ne geçerse yer bitirirler.
Gün batımından şafağa kadar hatta gündüz dahi yiyecek ararlar. Leş, çöp, böcek, küçük sürüngenler, yavru geyikler ve kuzular dâhil hemen hemen her şeyi yerler.
Köylülerin bu yabani hayvanlar yüzünden talan olan umutlarının çetelesini tutsak Ay’a çift şeritli yol olur. Girdikleri tarlalarda ne ekin kalır, ne mısır; ne gelecek kalır, ne ışık… Üstelik o kadar iğrenç kokarlar ki burnunuzu mandallamadan bir metre dahi yanlarına yaklaşamazsınız.
Ekosistemi alt üst eden bu hayvanlar o kadar çabuk çoğalırlar ki bulundukları bölgeyi bir anda istila ederler. İstila edip kuruturlar. İri dişleri alt çenelerinden yukarı doğru iki keskin bıçak gibi yükselir. Bu dişlerle önlerine çıkan diğer canlıların karınları deşerler. Sırtlanlar gibi yaban domuzları da avlarını canlı canlı yemeyi severler. Yiyecek ararken kullandıkları o keskin dişler ile toprağı veya fidanları çırılçıplak ederler.
İşin en kötü tarafı ise yaban domuzlarının beslendikleri arazide gelecekte yeşerecek tohum dahi kalmaz. Çıplak kalan arazi, erozyona ve sele teslim olmaktan kurtulamaz. Böylece dağ eteklerinden aşağılardaki yerleşim yerleri kıyamete açık olur. Köylü için artık kıyamet başlamıştır.
Siz hiç yaban domuzu gördünüz mü?
Mutlaka görmüşsünüzdür.
