Her 19 Mayıs gelende. Bir de bir binanın ikinci kat balkonuna bakıyorsam. Ağzımın üstüne bir şamar vurulur benim…
***
Düziçi Köy Enstitüsü 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı’nı Adana’da kutlardı. Bu gelenek İlköğretmen Okulu döneminde de sürüp gitti. Haruniye/ Düziçi’den 18 Mayıs sabahı çıkardık yola. 9 Km. uzaklıktaki yarbaşı tren istasyonuna koşarak giderdik. Tanımsız bir coşku olurdu yüreğimizde. Ayaklarımızı yeren kesen güç, güzellikler sergileyip, geleceğe umut aşılayan imecenin heyecanıydı. Bayrama ilk kavuşan, sessiz- sedasız gelen kara tren olurdu. Kıpır kıpır bir devinim; cıvıl cıvıl bir neşe sarıverirdi vagonları. Adana’ya ulaşır ulaşmaz, eşyalarımızı yatakhanemiz olacak İnönü İlkokuluna bırakır, şehre koşardık. Kent açlığını bilen bilir. Yatılı okul öğrencisi 7- 8 yüz delikanlıydık. Karne tatilinde bile -parasızlık yüzünden- bir yer görmeden, ulaşım araçlarında gider gelirdik. Yani tüm yılımız küçücük Haruniye nahiyesinde tutuklu
gibi geçerdi. O nedenle, yarım gün bile bir nimetti bizim için. Üçerli, dörderli gruplar halinde gezerdik Adana’yı.
Büyük kent korkutuyordu bizi. Ayaklarımız kaldırıma korkarak inerdi sanki. Belki de çevrenin bakışını üstümüze çeken şey, kılık kıyafetimizin ilgi çekici oluşu kadar, bu korkaklığımızdı.
Akşamüstü İnönü İlkokuluna doğru yorgun adımlarla dönüşümüz sırasında, bir otelin önünden geçiyorduk. İkinci kat balkonunda bir kıpırtı çarptı gözümüze. İki kadındı. Loş ışıkta yüzleri seçilmiyordu. Ama bir hareket olmuştu. Bize bişey mi söylendi, bir işaret mi yapıldı, anlayamamıştık? Gömleklerin yakasını kaldırıp, en fiyakalı pozumuza bürünerek, yine olur mu umuduyla, epeyce ölçtük kaldırımı. Kadınlar içeri çekildiler. Bir daha da çıkmadılar. O gece, yarım günlük kent izlenimlerini anlatmaya yetmezdi. Fırsat bulamayanlardan küsenler bile olurdu Abarta abarta biz de anlattık tabii.
Ne çabuk geçerdi o gece yav?
***
Tören günü Adana Stadyumu ayrı bir dünya olurdu. - Benzetmek gibi olmasın- Roma Glatyatörleri ancak böyle izlenirmiş.
Stadyuma özel giysiler içinde Mehter Marşıyla çıkardık. Süt beyazı gömlek, lacivert pantolon, beyaz spor ayakkabı özenle yaratılmış gibi bir izlenim yaratırdı. Estetik hareketler, sanatsal devinimlerle buluşup, ateş böceklerinin dansına dönüşüyordu stat düzleminde... Diğer yandan da aletli- aletsiz jimnastik hareketleri, ağızları bir karış açık bırakıyordu.
***
Tören sabahı hızla hazırlanıyorduk. Mehter Takımının özel kıyafeti ve aksesuarları vardı. Türkçe öğretmeni Melahat Özkazanç’ la, resim öğretmeni Olcay Buluklu, kılık- kıyafetten sorumlu öğretmenlerdi. Ben de Mehterin mandolin grubundaydım. Erkence hazırlanıp: “ öğretmenim ben hazırım. Benimki tamam mı?” diye, sordum. Olcay Hanım ayağa kalktı. Ellerini beline koydu. Meydan okur gibi: “ Sevgili Babacan! Bu kadarı tamam. Şimdi de gömleğin yakasını
kaldırıp, otelin balkonunda bana laf atacaksın.” O anda toprakta bir delik açılıp, beni yutuvermesini ne kadar
istediğimi anlatabilecek sözcük yok sözlükte. Bir lanet olası anı, 66 senedir insanın yakasını hiç mi bırakmaz yav?
Hâlâ nerde bir otel görsem, başımı kaldırıp bir de balkonuna baksam, ağzımın üstüne bir şamar yerim ben.
Yeter artık, yeter be!
