Şimdi sen kim bilir nerdesin.
Gelir gecelerden koşarak sesin.
Bana en acı haber kiminlesin?
Adını kalbimden hâl3a silmedim.
“Ben seni unutmak için sevmedim”1970’li yılların başından gelen klasik bir segah şarkı… Güftelerinde şairliğini konuşturan İ. Behlül Bektaş yazmış, Âmir Ateş bestelemiş, o gün bu gündür dillere düşmüş.
Sonra tiz dokulu bir girişle başlayan Ekrem Güyer’in bir nihavendi vardır, içindeki somut imgelerle “Unutturamaz seni hiçbir şey…” diye başlayan ve kulaklarımızda Zeki Müren’nin ses tatlığıyla kalan.
Unutturamaz seni hiçbir şey, unutulsam da ben.
Her yerde sen, her şeyde sen, bilmem ki nasıl söylesem.
Bir sisli hazan kesilir ruhum eğer seni görmesem.
Neşemde sen, hüznümde sen, bilmem ki nasıl söylesem.
Sonra, güftesi de kendisine ait olan, Şekip Ayhan Özışık’ın unutulmaz uşşak eseri “Gün gelir de beni sen unutursun demiştin” diyerek başlayan Unutamam Seni” adlı şarkısı.
Gün gelir de beni sen unutursun demiştin.
Kalbimde ki bu derdi uyutursun demiştin.
Ne ben seni unutabildim. ne bu gönlümü avutabildim.
Ne bu derdimi uyutabildim.
Unutamam seni, unutamam seni.
İçerisinde, “Âhımın rüzgârı üşütür seni”den, “Gözlerimde donmuş iki damlasın” gibi gelgitler arasında soyuttan somuta imgeselliğini halk söylemi gibi bir giriş üzerine kuran Selçuk Tekay/Ünal Narçın emeği görülen güftede unutulmamak konusunda ki iddia ortaya konur:
Unuturum diye yorma kendini.
Her sevenle beni bir tutamazsın.
Bu kadar yürekten sevmişken seni.
Öyle kolay değil unutamazsın.
Yalan da değil hani… Büyük şair Pablo Neruda’nın dediği gibi: “Aşk ne kadar kısa, unutmak ne kadar uzun” değil mi? Bu konuda Kodes demiş diyeceğini: “Alışmak zamanla mümkün, unutmak imkansız.”