UÇUK KAÇIK

Çok eski kültürlerde krallar sevdikleriyle birlikte mezara gömülürmüş.  
Ne ego ama; belki de korku. Krallar yalakalığa alıştıkları için ölünce bile mezarda yalnız kalıp kafa dinleyememişler. Aslında bu olaylardan krallardan fazla yalakalar ders çıkarmalı.
Sevdiği atlar, çanak çömlek, hizmetçileri, eşi, bazen de anası babası ölen kralla birlikte diri diri mezara gömülüyormuş.
Demek ki bunların yeniden doğuş inancı kuvvetliymiş. Yoksa kimse bile bile mezara girmezdi hatta kimse kral eşi veya hizmetçisi olmazdı.
Peki bugün kendi rızasıyla sevdiği biri için diri diri mezara girmeyi kabul edecek kişi var mıdır?
Örneğin:
Bir oğul veya kız, annesi veya babasıyla birlikte mezara girer mi?
Eşler birbiri için böyle bir şey düşünebilir mi?
Kardeşler?
Bir baba, oğlu veya kızı için mezara girer mi?
Ana yapar mı bunu?
Ana yapabilir ama günümüz insanlarında böyle bir fedakârlık yapılacağına ben inanmıyorum.
Bence sevdiğin ile  diri diri mezara girebilmek için başta çok güçlü bir sevgiye sahip olmak gerekir.
Sevgide yetmez, inanç gerekir.
Eski insanda güçlü bir sevgi bağıyla birlikte reenkarnasyon (yeniden doğuş) inancı varmış. Böyle olmasaydı o günün kralları tek başına mezara gömülmek zorunda kalırlardı.
Ben kendime soruyorum; belki bu bir fantezi ama siz de kendinize sorabilirsiniz.
Ben, sevdiğim ölmüş biriyle diri diri mezara girebilir miyim?
Ben, et ve kemik değil de ruhsal bir varlık olduğuma ve ölümsüzlüğe inanıyorum ama;
Böyle yüce bir sevgiye sahip olsaydım Tanrı beni yeryüzüne göndermezdi ve başka önemli işlerde değerlendirirdi herhalde. 
Peki, böyle yüce bir sevgiyle sevilmeye değer bir kişi yeryüzünde var mıdır?
Var mıdır?
Bence pek dikkatli bakmaya gerek yok, şöyle bir dünyaya göz atarsanız cevabı bulursunuz.
Bazen böyle uçuk kaçık yazmak gerekiyor.
Hem fikir hem de gönül jimnastiği yapmış oluyoruz.
Sevgiyle kalın