Yılını hatırlamıyorum, şuan ismini de hatırlayamadığım Ankara’da görevli Adanalı bir Profesör, Adana Polis Okulu’nda verdiği Türkçe dili üzerine konferansta anlatmıştı. İngilizceden Türkçeye giren yüzlerce kelimelere örnek vermiş ve Türkçeden ise bir tek kelimenin İngilizceye girdiğini söylemişti.
Eskiler de bilir. o kelimeyi. Hoca da anlattı:
Eskiden Adana’da seyyar tablacılar, değişik şekillerde güzel güzel boş şişeler alır-satardı. Bu seyyar satıcılar mahallelerde, sokak aralarında hem şişe toplarlar, hem de şişe satarlardı. Onlar, “boş boş” geldi diye bağırırlardı. Alıcılar ve ya onlara şişe satanlar, tablacıyı durdurmak için “boşboşçu durur musun?” derlerdi.
Sonradan öğrendik ki, başta viski şişeleri olmak üzere diğer güzel şişeleri boşboşçular İncirlik’te görevli ABD’li askerlerin lojmanlarından alırlarmış. Şişelerin içini boşaltan ABD’liler, şişeleri ya çöp kutularına atarlar veya saklarlar, boşboşçular oradan geçerken, “Boşboşçu” diye çağırıp ücretsiz verirlermiş. Onlar da Adana içerisine getirip alıcılara satarlarmış.
İşte Adanalı seyyar boşboşçu esnaflarımız basit bir boş kelimesini böyle İngilizceye kazandırmışlar.
Ama bizimkiler ne yapıyor, ha bire Türkçeye yabancı kelime kazandırmaya çalışıyorlar.
xx x
Sonra Google'a yazdım. Facebook'ta hocanın anlattığına benzer bir yazı çıktı.
Sunay Akın tarafından kaleme alınan "Boşboşçular" yazısı ise şöyle:
"Adana'nın İncirlik üssündeki Amerikan askerlerinin çöpe attığı şişeleri toplayan kimi Adanalılar, bunları üç tekerlekli seyyar arabalara koyarak, "Boşşş... Boşşş..." diye bağırarak satarlardı. Bu bağırış, adlarının kısa sürede "Boşboşçular"a çıkmasına neden olur. Zamanla seyyar arabalarda, İncirlik üssündeki Amerikalıların kullanmadıkları, elden çıkardıkları ayakkabı, elbise, radyo, oyuncak gibi eşyalar da görünmeye başlanır. İşler o kadar iyi gider ki, Boşboşçular, seyyarlığı bırakır ve kentin bir köşesinde "Amerikan Pazarı"nı kurarlar..."
xxx
Bu hafta ne yazayım diye düşünürken işte böylesine boş şeyler aklıma geldi.
Ama ne demişler ses uçar yazı kalır.
Hocamızın anlattığı o sözleri yazıya dökerek, hiçbir şeyin “boş” olmadığını göstermeye çalıştım.
