Yunus Emre
Pir Sultan
Karac'oğlan
Şair Eşref
Aşık Veysel
Aşık Mahzuni Şerif...
“Millete erbâb-ı mansıptan biri eşşek demiş,
Reddedilmez böyle bir söz, amma ki pek can sıkar...
Olsa da millet eşşek, eşşek diyen bilmez mi ki:
Sadr-ıâzamlarla vâliler de milletten çıkar!..” der Şair Eşref.
“Halkı bilmeyenler hakkı ne bilsin!” der, bir deyişinde Mahzuni
.Halk! İllâ ki halk.
Umudumuz demidimiz, elimizin deyneği, sırtımızın köyneği halk!
Kurbanlar olurum yoluna.
Kurbanlar kesmem ha!
Kurbanlar olurum! Yani, içinden çıktığım yüce topluma borcumu ödemek için bu devirde bile elime asa alıp diyar diyar gezerim. Destanlar yazar, yazdıkları destanı kendine okurum. Dinler. Kös bakmaz. Binlerce yıl öteden, Tanrı Zeus'a karşı gelen Homeros Troyalıları tutmadı da Akhaları tutup, denizdeki gemilerin yelkenlerini şişirip, Aphrodite'nin aşık olduğu Paris'i, Hektor'a yendirdiği için yerin dibine sokmadı mı? “Homeros'un okullarda okutulması yasaklansın!” diyen Sokrates'in devlet kuramı buyurganlardan oluşup, Sokrates'i bile baldıran zehirini içmeye mahkum etmedi mi?
Etti.
Neden?
Çünkü Sokrates, tanrı kavramını halka yeğ tutmuş, Homeros'un deyimiyle halkı, tanrılara nektarin sunan, çalgıcı gören MUSALAR olarak görmüştü. Halk çalışacak, emek verecek, üretecek, ürettiğini başkalarına sunacak... İşe bakınız ki Sokrates, kendi düşündeki devleti kurmuş, eliyle gücü bir zümreye teslim etmiş, olanakların har vurulup harman savurulduğunu görüp, gençleri bu konuda öğütlemeye başlayınca;
“Tanrı Zeus'a karşı geliyor!” diye suçlanmış, mahkeme kurulmuş, baldıran zehiriyle hayatını sonlandırması istenilmiştir.
Diyecekseniz ki; halk kavramının bununla, sürek avıyla ne ilgisi var. Aşağıda yazılanları siz okuyun; buruk bir gülümseme dudaklarınıza, düşünce beyninize, acı yüreğinize yapışacaktır...
Zamanın behrinde Çukurova'nın namlı ağalarından birinin oğlu İstanbul'da, Dâr-ül fünunda okuyormuş. Gel zaman, git zaman oğul okulu bitirmiş. Günün koşullarıyla haber göndermiş;
“Baba! Okulumu bitirdim. Dönüyorum!”
Babada bir sevinç, bir partutuşluk ki sormayın. Bütün yazı köylerine atlılar göndermiş;
“Ahmet ağanın oğlu Dâr-ül Fünun bitirdi. Memlekete dönüyor. Şerefine sürek avı var.” Haberi duyan atını, pusatını alıp düşmüş yola. Oğlanı karşılamışlar. Ertesi zamanda sürek avı için oğluna bir köylüyü arkadaş tayin eder. Ağanın oğluyla köylü atını, pusatını kuşanıp Murtlu Tepe'ye doğru yeldirip giderler. Yolun üstünde, bir murt çalısının dibinde bir tavşan nal seslerini duyunca kulaklarını dikip davışlanır. Ağanın oğlu atını durdurur;
“Ey cemaat-ı müsli-iman!” der, elini kulağına atar, başı yukarıda, ağzı avaz avazdır ammıa... Tavşan ossaat pırt der kaçar.
“Şu nebatat-ı mahlukatın dibinde bir hayvanat-ı mahlukat istirahat eylemektedir. Etrafını muhasara eyleyelim!” diye bağırırken köylü, bir tavşanın olmadığı murt çalısının dibine, bir ağanın oğluna bakıp, ekşimiş bir suratla atını topuklar. Ağa bir bakar ki, oğluna verdiği, yol göstersin dediği köylü yalnız başına dönmekte.
“Oğlan nerede?” diye sorduğu zaman köylü sitemle;
“Ebire ağa!”der;
“Biz senin oğlanı Dâr-ül Fünun bitirdi de bir halt oldu sanıyorduk, tavşanı vurmaktan aciz!”
Halk, yaşam koşullarının önce sırtına, sonra beynine, vicdanına yüklediği yükün ayırdında, bilincindedir. Halkın içinden çıkanların halka yabancılaşması halkın gözü, beyni, yüreğinden hiç mi hiç kaçmıyor,sekmiyor.
Daima halkla;
Daima hakla...
Daima sevgiyle;
Daima saygıyla...
