Hatırlıyor musun sevgili?
“Sen benim ile param için birlikte oldun” demiştin.
Çok üzülmüştüm o gün, kahretmişti beni bu sözün.
Oturup kalktığımız hiç bir yerde fatura ödetmemiştim
Hatta sana yakın diye buluştuğumuz Boğaz da bile.
Hatırlar mısın sevgili?
Trakya da ki temiz bir sahil kasabasında, balık lokantasında
İstemiştin hesabi ödemek, sonra “hiç olmazsa yarısını” demiştin.
Ben Alman değilim, nereden çıktı bu Alman usulü?
Öderim ben hesabı, burası Rumeli toprakları
Bizans’a gelirsem bir gün, orada sen ödersin hesabı.
Sen nasıl köylüsün diyerek çok güldürmüştün beni...
EY sevgili söyle şimdi, nerenden belli senin zenginliğin
Boğaz yalısında oturmaktan mıdır bu gururun?
Söyle simdi bana, boğazın derin bakışlı güzeli
Hangi mekanda işe yaradı varlığın
Farkında mısın, fakirliğime yenildi senin zenginliğin.
Benim kulübem var, bana ne senin yalından
Ben gönlüme sultan, ya da oturacağım bir gönül aradım.
Biliyorum küskünsün, o sözü kinle söylemiştin
Yine de sen, benim zengin gönlümde oturuyorsun.
Ey sevgili, sana son sözüm de budur.
Hepimizin hayatında yanlışlar ve kaybedişler var.
Kırgınlıklara, küskünlüklere haklı bir sitem de var.
Asıl olan sitemlerin içindeki vaz geçemediğimiz sevgi.
Bırak artık öfkeyi, kini ve saldırıyı
Sen şimdi Tanrı’nın adaletinden haber ver.
Cengiz Arcan
08. 01. 21
