Bu yazımın konusu çoğumuzun yeterince anlayamadığımız duygu olan sevgiye dair olacak.
Biz emekli olduktan sonra “ Önlisans Programı” çıkmıştı.
Bu programı geçenler, Emeklilik 1. Derecesine çıkabilecekti.
Programın sınavlarını geçtikten sonra, kadroya geçebilmek için, bir süre çalışmak gerekiyordu.
Bu kapsamda Valilik beni, geçici olarak “ Sosyal Hizmetler Çocuk Yuvası” nda görevlendirdi. 7- 10 yaş arası öksüz çocukların, barınma ve eğitim yeriydi.
Yıllarca sınıf öğretmenliği yapmıştım. Ama Çocuk Yuvası başka bir yerdi. Yalnızca eğitim hizmeti yetmiyordu. Burada ana olmak, baba olmak gerekiyordu.
Ne yapılırsa yapılsın o büyülü güce, yani sevgiye yürek açarak, insanlaşmanın sınavdan geçirildiği yerdi o yuva.
Yuvanın maskotu gibi bir Filiz’imiz vardı. Anasını, babasını hiç tanımamış, 7- 8 yaşlarında bir köy yetimiydi.
Bana öylesine bağlanmışı ki, tüm uyarılara karşın “ Baba” demekten vazgeçmiyordu.
Sabahleyin ben gelinceye kadar, kapıda beni bekleyişine de engel olunamıyordu.. Yazma çalışmaları yaparken, bayram kartı yazmaya özendirmiştim. Bana kart ya da mektupçuklar yazmaya bayılıyorlardı. Her önemli günde yazıp, PTT’den gönderiyorlardı. Ev adresimi hepsi biliyordu. Elbette bunun için, idareye para bıraktığımı bilmiyorlardı. Onlara göre yüzyüze bayramlaşmak yetmezmiş. Öyle diyorlardı. Hoş bir oyun haline gelmişti. Ama ifade becerilerini geliştiriyordu.
***
Gün geldi, benim geçici görev bitti. Kadromun olduğu 23 Nisan İlköğretim Okuluna gittim. Aradan epeyce zaman geçmişti. Bir akşamüstü eve geldiğimde, komşumuz bakakal Nedim Efendi, gülerek: “ Hocam, bugün senin küçük kız geldi, seni arıyordu” dedi.
Şaşırdım. Benim küçük kızım yoktu ki. Şaşkınlığımı görünce açıkladı: “ Çocuk Yuvasındaki Filiz kızınız canım. Geldi, seni soruyor. Babam diyor. Senin çocukları biliyorum. Nerden tanıdığını sordum. Çocuk Yuvasında babamdı deyince, senin orada çalıştığın aklıma geldi. Yuvaya telefon aştım, gelip götürdüler.”
***
Hemen Çocuk Yuvasına koştum. O küçük kızın, yerinden fırlayıp bana sarılışını nasıl anlatabilirim…Sevgi dediğimiz o gizemli duygu, göz pınarlarımızda, sıcacık damlalara dönüşmüştü. Afacan kız özleyince Yuvadan kaçmış, mektup adresinden de evi bulmuş. İyi ki ev fazla uzak değildi. Bir kez daha gördük ki sevgi, gönül bahçemizde özenle koruyup,
büyütmek zorunda olduğumuz bir Filizdi aslında…
