Öfkeliyiz. Çok öfkeliyiz. Hem de çok öfkeliyiz. Peki öfke gerçekte karşımızdakilere duyulan değil de kendimize yönelikse yani iç savaş varsa içimizde o zaman ne yapabiliriz?
Öfkeleneceğiz elbet. Her zaman sakin ve dingin olmak mümkün değildir. Dingin cesaret gerekir bazen. Öfkenin olumlu tarafından çok olumsuz tarafı bizim esas kendimize zulmetmemize neden olacaktır.
Kader mahkumları ve hastaları biraz da bu yüzden ortaya çıkmaktadır. Öfkelenmemek elde olmasa da öfke kontrolünü sağlamak mümkündür. Esad bizim başımız kendimizle derttedir!
Kendi prangalarımızı kendi öfkemizden güç alarak kendimize bağlarız. Öfke refleks olarak bazen gösterilse de esasen çoğu zaman kendisini önceden belli eder. Bak geliyorum der. Önemli olan öfke zeminini temizlemek ve öfkelenmeyi aza indirgeyebilmektir. Sessizlik bazen en güzel koruma ve korunma yoludur da.
Sesli şiddet göstermemek için de öfkeyi bastırmak yerine durumu ve içinde bulunulan koşulları tiye alarak ve inceden belki zekice alay ederek belki kendimizi düzenlememiz ve kontrol etmemiz olasıdır. ki belkiden öte kesinlikle.
Gülümseyerek iğnelemek gerek. Damgalamak yerine olumsuz eleştiriyi öğrenmek gerek. O zaman öfke verim anlamına gelir diğer türlüsü çoğunlukla hukuki problemlere yolaçacaktır. Belki hükümlü olacağızdır.
SELAMİ ŞAHİN DER Kİ SENİNLE BAŞIM DERTTE NE YAPSAM BİLMİYORUM BEN DE DERİM KI ESAS KENDİMİZLE BAŞIMIZ DERTTE NE YAPACAĞIMIZI BİLMİYORUZ!!
