AĞLAYI AĞLAYI DÜŞTÜM YOLLARA
O günlerde sevdası Zeynep üstünde yoğunlaşmıştı. Ne var ki Zeynep çok küçüktü; haldan anlamıyordu. Oysa Karacaoğlan sevdadan yanıp tutuşuyordu .Ne yapacağını, nereye gideceğini bilemediği zamanlar oluyordu.
Yine böyle bir ruh hali içindeydi. Amacı ,hedefi belli olmayan bir yürüyüşteydi.
Bulgar Dağlarının üstünde akarsu yoktur. O nedenle sıkça kuyulara rastlanır. Halk toprakta büyük bir çukur açar. Kuyunun içi su geçirmeyecek biçimde sıvanır. Üst kısmı da kalın taşlarla örülür. Yağmur sularının kuyuya dolabileceği küçük bir kanal açılır. yörükler buna “gelek” der.(Kuyunun geleği tıkanmış. Kuyunun geleğinden bir ilan (yılan) girmiş içine)
Kış boyu yağmur suları kuyuda birikir. Çok yararlı ,içilecek bir su oluşur. Yaz sıcağında içimine doyum olmaz.
Dolaşırken işte bu kuyulardan biri çıkıverdi önüne. Oğlaklar yığılmıştı üstüne.Üç kız onları suluyordu.
Genç kızların oğlak güderken,suya giderken en çok istedikleri Karacaoğlan’a rastlamalarıydı. İşte bu gün muratlarına ermişlerdi.Çılgın ozan habarsızca çıkagelmişti yanlarına. Üçünün de yüzü ışıyıvermişti birden.Bayılırlardı ona saz çaldırıp türkü söyletmeye.Bunun için bin bir dereden su getirirlerdi.Hepsi de aşığı tanıyordu.Ozan ise onları tanımıyordu.
Duymuşlardı Karacaoğlan’ın Zeynep’e tutkun olduğunu.Soru yağmuruna tuttular onu.Biri bırakıp öteki giriyordu yola:
--Unutman çok mu zor Zeynep’i ?
--Kız mı yok bu yörede?
--Ne zaman unutacaksın?
Karacaoğlan susuyordu hep. Dayanamadı biri çıkarıverdi baklayı ağzında:
--Hep susuyorsun;sorularımızı cevapsız bırakıyorsun.Öyleyse sazınla,sözünle anlatıver bize.Haydi ne olur.
Türkü söz konusu olunca nazlanmayı bilmezdi.Kıramadı kızları.Asıldı sazının tellerine:
Ağlayı ağlayı düştüm yollara,
Karışayım boz bulanık sellere.
Adı, şanı duyulmadık illere,
Gitmeyince gönül yârdan ayrılmaz.
Ahdım kaldı şu gelinin ahdında,
Diremedim güllerini vaktinde.
Karanlık gecede kolum altında,
Yatmayınca gönül yârdan ayrılmaz.
Gözüm kaldı şu kaplanın postunda,
Azrail de can almanın kastında.
Döne döne teneşirin üstünde,
Yunmayınca gönül yârdan ayrılmaz.
Hadini de Karac'oğlan, hadini,
Aramazlar gurbet ele gideni.
Ak göğsün üstünde çakır dikeni,
Bitmeyince gönül yârdan ayr
