Kimsenin yönünü yordamını bozacak değilim. Benim yargılarım yalnızca beni bağlar.
Hiç de atmıyorum. İki olayla kanıtlayabilirim yargımı:
OLAY 1.
Düziçi Köy Enstitüsünün yazılı sınavını kazanmıştık. 5 kişilik bir grup halinde Gülnar’dan yola çıktık. Ben arkadaşlarımdan iki yaş büyüktüm. Çünkü hastalık yüzünden okula geç başlamıştım. Beni grup başkanı sayıp, arkadaşların paralarını bile bana teslim ettiler. Yani başımızda bir büyük yoktu. Düziçi’den mezun olan öğretmenimiz Rahmi Kerem, elime bir liste verdi. Okula varıncaya kadar nerde ne yapacaksak, hepsi yazılıydı.
Mersin- Silifke Hanı’nın sahibine de bir mektup yazdı. Silifke Hanı hem otel, hem otogar, hem de tarım pazarıydı. Hancı bizi kendi çocukları gibi kabul etti, bizden para bile almadı. Sağlık raporu kapsamında idrar raporu almanız gerekiyordu. “ Kazandı Belgesi” veli yerine geçip, resmi işlem yapmaya yetiyormuş. Hiç unutmam, bir cumartesi günüydü. O zamanlarda cumartesi öğleye kadar resmi çalışma yapılıyordu. Devlet Hastanesinin yerini sora sora bulduk. Yüzlerce metre kuyruk vardı.( Kuyruk dendiğini de o zaman öğrendik.) İdrar tahlili için bir çanak verdiler “ bir yerde işeyip getirin“ dediler. Birbirimize siper olarak yaptık, sıraya girdik. Tam saat 12.00 oluyordu ki sıra bize geldi. Benimki alındı ” mesai bitti. Diğerleri pazartesiye kaldı. Çanaklarınızı saklayın” dediler. Pazar günü el ele tutuşarak gezdik Mersin’i. Kaybolabilirdik. Hastaneye pazartesi sabah vardık ki gene kuyruk. Millet geceden sıraya girmiş. Kuyruğa girdiğimiz yerden hastane görünmüyordu.
Bir ara cumartesinin sonuçları okunmaya başladı, benimki de vardı ve sağlam çıkmıştım. Havalara uçtum sevinçten. Bir özür çıkıp da okula gidememek korkusu, tanıdığımız en büyük korkuydu. Arkadaşlarım da seviniyorlardı, ama içlerinde müthiş bir burukluk vardı. Birden aklıma geldi. Benim idrar sağlam çıkmıştı. Önümüzde de daha uzun bir kuyruk vardı. Arkadaşlara da idrar veremez miydim? Konuştuk, hepsi kabul etti. Ben, bir yandan su içtim, bir yandan işedim ve sıra bize gelinceye kadar, ıkına- sıkına görevi tamamladım.
Ve sağlam çıktık hepimiz.
Şimdi düşünelim: Bu Köy Enstitüsü “ Vatandı, Milletti”, “ Doğruluktu- Dürüstlüktü”, “ İnsandı, Haklarıydı” diye diye, beynimi yıkamasaydı, ihale çetelerinin arasında, belki de en başında olmaz mıydım?
--::::--
OLAY 2.
Birinci sınıftaydım. Düziçi Köy Enstitüsü Alman Binasında başlamıştı. Bu üç katlı ahşap bina Almanların Bağdat Demiryolunu döşerken, hastane olarak ağaçtan yaptıkları ( Bağdadi deniyor)dağın yamacında, fundalıklar içinde hoş bir bina idi. Okul geçici olarak burada başlatılmış, ama asıl kuruluş yeri olarak, ovanın kıyısındaki Düziçi semti seçilmiş. Büyük yapılar orda hazırlanırken, Alman Binası sadece dershane olarak kullanıyordu.
Bir gün nöbetçi öğretmen bana rastlayınca beşer kg.lık iki telis yeşil sabun torbasını göstererek, “ Bunları götür, aşağıda hamama teslim et” dedi. Yol Haruniye’ nin içinden geçiyordu. Kahvede bir tiyatro grubuna rastladım. Kahvenin açık yerlerini savanlarla kapatmışlar, ama rüzgârın savurmasıyla açılıveren yerden yarı çıplak bir kadının oynadığı görülüyordu. Ben görmeye çalışırken, biletçi kızdı::
- Neden oradan bakıyorsun? Bilet alıp girsene.
- Param yok ki.
- Elindekiler ne?
- Yeşil sabun
- Onları ver, gir içeri.
- Olmaz, hamama götürüyorum.
- Peki, torbanın birini ver.
- Torbayı boşaltıp geri verirsen olur, dedim.
Girdim, ama sigara dumanından fazla bişey de göremedim. İkinci torba ile yeniden girmemi önerdiyse de, kabul etmedim. İlerideki boş arsada öbür torbayı bölüp, gene iki torba yaptım. Telefonla “ İki torba sabun gönderdik” demiş olabilirlerdi. İ Oflaya- puflaya götürdüm hamama. Tartı filan da olmadı. Bolca teşekkür ettiler.
Köy Enstitüsü denen o kurum bana el atmamış olsaydı, Büyük Elçilik bile az gelmez miydi bana?
