Her sabah “ Milli Oyunlar" la başlardık günümüze. Davul- zurna sesleri siler- süpürürdü mahmurluğumuzu. Günlük işlerimize şevkle başlamanın kapıları aralanırdı birer birer. Halaylar, Horonlar, Zeybekler yörelerinin folklorik renklerini buluştururdu heyecanlarımızda. Halkın geleneklerinden gelen görsel oyunların da sergilendiği olurdu zaman zaman. Güne bir armağan gibi sunulan bu coşkulu devinimler, aslında buzdağının görünen yüzüydü. Asıl amaçlar demeti görünmezlerdeydi.
***
Artık Pozitif Bilim göstermiştir ki, hareket ve ses, insanın doğasında var olan özelliklerdendir. Becerikli insan nesli, bu özellikleri kurallara bağlayarak, hareketlerden “ ritmi”; seslerden “ melodiyi” süzmüştür. Yani, ritim ve melodi, birlikteliğin ilk ayaklarıdırlar,
Yani, “ İmece” eyleminin başlangıcı olma onurunu taşırlar. Yani, insan neslinin birlikte yaşama özelliğini somutlaştıran ilk etkinliktir.
***
O nedenle her sabah, zincirin halkaları gibi dizilip oynadığımız oyunlar:
• Kuralları tanımayı ve onlara uyma erdemini kazandırıyordu.
• Birlikte iş yapmayı beceri haline getiriyordu.
• Ortak değer yaratma ve paylaşabilme yetisini kazandırıyordur.
• Kazanılan öz değerlerin, iş ve üretim etkinliğine dönüşmesinde motivasyon etkisi yaratıyordu.
• Bedenin ve ruhun gelişimi “ Özgüveni” de geliştiriyordu.
• Her oyun, yöresinin folklorik kültürünü sergileyerek, ulusal kültüre katkıda bulunuyordu.
• Böylece, yaratılan ulusal kültürün ölçülü adımları, vatan toprağıyla buluşuyordu.
• Ve o adımlar ki, yurdun dört bucağına ulaşma heyecanı-nın ilk kıvılcımlarıydılar.
