Cengiz Arcan
İnsan denilen canlı.
Önemsedi çok kendini
Aldattı onu din adamı.
Efendi zannetti kendini.
Oysa hiçlikten gelmişti
Hiç olduğunu bilemedi.
Hiç dediğin şey
Varlığın ta kendisi.
Gördüğün rengarenk çiçek
Yanıp sönen ateşböceği
Eşiyle cilveleşen sertçe
Hepsi hiçlikten gelmedi mi?
Ne bakarsın aval aval
Doğanın sesini dinlesene.
Kaldır başını bak yıldızlara.
İnletemezsin yeri göğü
Eşek gibi anırmasana.
Kendinize yakıştırdınız hileyi
Yalanla sömürdünüz birbirinizi.
Oysa gelmiştiniz buraya
Sevmek için değil mi?
Yalayıp yuttunuz her şeyi
Bir türlü dolduramadınız işkembeyi.
Tanrı verecek beklediğinizi
Toprak doyursun gözünüzü.
Cengiz Arcan
22. 12. 20
