DOKUNUŞ
İçimde
Senden
Bir dokunuş bırakarak gittin.
Şimdi
Sevginin yollarını
Çiziyorum damarlarıma
Sarsın diye bedenimi. -LÜSAN BIÇAKÇI
Neden gider ki sevenler, sevilenler? Neden kalanı ayrılık acısı içinde bırakırlar ki!..
Neden “Sana gitme demeyeceğim. Ama gitme, Lavinia” derken, neden bırakır Özdemir Asaf’ı LAVİNİA ...
Neden şarkılara güfte olur gidenler:
“Git, git, gitme dur, ne olursun
Gitme kal, yalan söyledim.
Doğru değil ayrılığa, daha hiç hazır değilim.
Aramızda yaşanacak, yarım kalan bir şeyler var.
Gitme ne olur, daha şimdiden deliler gibi özledim” diye ağlatır âşığı... En sonunda ayrılık acısıyla canından bezen âşığa:
“İkimiz için de doğru olan, böylesi git,
İnan bana!” dedirtir; ama hiç de inandırıcı olmaz.
“Sen de bilirsin, hiçbir acı sonsuza dek sürmez,
Hattâ her an yeniden sevebilirim “ der âşık; ama, koca bir yalandır bu...
Lüsan Bıçakçı gibi ozanlar da; “Şimdi / Sevginin yollarını /Çiziyorum damarlarıma / Sarsın diye bedenimi” der, bir dokunuş bırakıp gidenlerin ardından...
Ahmed Arif de “Hasretinden prangalar eskittim.”, “Yokluğun cehennemin öbür adı” der ve özlemini, insanın içini acıtan, yakan dizelerle, dile getirir.
Yine, büyük bir özlemle, gidenin ardından:
“Seni, anlatabilmek seni,
İyi çocuklara, kahramanlara
Seni anlatabilmek seni
namussuza, haldan bilmeze,
Kahpe yalana” der...
”Bilirsin, şiirden gayrısını yazmayı pek beceremiyorum.” diyerek Leylâ'sına, “Leylim, etme gel! N’olur gel”, “Biraz beni dinle beni. Benim içimde milyonlarca yılın anısı var. Biraz da beni dinle. Sana sırlarımı açacağım.” der ve ardından; cesaretle, yiğitçe “bir pınar gibi, bir yeraltı suyu gibi, bir tipi gibi, dostuna yarasını gösterir gibi” seslenir sevdiğine...
"Ay Karanlık
Maviye
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine
Rüzgârda âsi,
Körsem,
Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Can benim, düş benim,
Ellere nesi?
Hadi gel,
Ay karanlık..."
Ahmed Arif, “Leylâ-Leylim” ini 02. 06. 1991’ de terk etmiş, bu dünyadan göçmüştür. Leylim’i -onu terk etmeyen sevdası- 2013’te gitmiştir o bilinmeze; biz AHMED ARİF’ in sevdiğine kavuştuğunu umalım. Anısına saygıyla...
BİR AŞK ÖYKÜSÜ
Seni tanımak
Bir şiir
Bende
Hâlâ süren.
Aklımda bütün hikâye
Doğuşu:
yavaş ve narin
-Özlüyorum başlangıcını bazen-
Kalabalığın içerisinden
Fakat, tek başına büyüyen.
Sana
Sevinç yakışıyor
-Aşk gibi-
Çocuksu ve barışık.
Sesine karanlık değmesin
Korkuyorum derinliğinden. -LÜSAN BIÇAKÇI
ANNEM HAYATTA
Bu sabah annemi çok özledim
O anda annemi özlemeyi özledim
Çay mı koyuyordum
Yoksa çaydanlığı mı ateşe sürüyordum
Telâş telâş düşündüm:
Onu bir daha görecek miydim,
Sesini duyacak
Bir çay da ona koyacak mıydım?
Sevinçle anımsadım:
“Annem şimdi uzakta
Ama beni
Uzakta da olsa sevebilir
Adımı verebilir
Bir anı -bebekliğimden-
Yalansız anlatabilir.”
ŞÜKÜR ANNEM HAYATTA! -LÜSAN BIÇAKÇI
Ben de annemi çok özledim bu sabah... Şiirini okuyunca daha da özledim sevgili Lüsan.
Anne! Neredesin? Gözlerim arar seni... Neredesin sen?
“Dağ başına gömsünler beni.
Bir yanımda bir küçük pınar,
Bir yanımda sen.” diyor şair sevdiğine... Ben de anneme diyorum: “Öyle özledim ki seni bilsen!” Şair, devam ediyor, sevdiğine seslenmeye... Ben, hep annemi düşünerek okuyorum şiiri.
“Öyle özledim ki yalnızlığı bilsen!
Yöremiz kalabalık olmasın
Ara sıra bir yaya ya da atlı
Ya da bir kağnı geçerse önümüzden
Yorgun köylüler otursun taşımızda,
Kim bu yatırlar diye kimse sormasın.” - CAHİT KÜLEBİ
Turgut Uyar da her erkek çocuğu gibi annesine çok düşkün ve onu kıskanan bir kişiliğe sahiptir. Turgut Uyar’ın annesine düşkünlüğü çocukluk yılları ile sınırlı değildir; bütün hayatı boyunca sürer:
“benim kararlılığım bir sonuca idi
sular içirdim olmadı ben anamı isterim
herkes bir kıyısından çekti büyüttü kenti
köprülerden geçirdim olmadı ben anamı isterim
kimseler tutmadı elimden koca bir yaz bitti
yaylalara göçürdüm olmadı ben anamı isterim
kalbim koskoca bir yaz bitti kalbim
aklımdan neler geçirdim olmadı ben anamı isterim.” -TURGUT UYAR
Behçet Necatigil, iki yaşındayken kaybeder annesi Bedriye Hanım’ı. Babası, Saime Hanım’la evlenir. Necatigil’in çocukluk dönemi hem aile ortamından hem de sağlığa bağlı sebeplerden dolayı çok acılı ve sıkıntılı geçer. “Uykusuz Gecede Dörtlükler” şiirinde çocukluğunun acılı günlerini anlatır:
"Gece öylesine kahırlı
Uykum kaçtı
Şiir yazdım
Sabaha karşı
Hikâye? Hayır!
Parça parça hikâyeler belki
Bağıntısız hatıralar
Bir araya geldi.
Bir köy anızlar kesmiş tabanlarımı
Şehirlere getirildim sonra
Çocuk anasız kaldı mı
iş işten geçmiş ola" - BEHÇET NECATİGİL
TÜM SEVDİKLERİMİZDEN AYRILMAMAMIZ DİLEĞİYLE...
HOŞÇA KALIN.
