“Ses-Öykü Özendirme Ödülü” (2009) ve “Kurşun Kalem Yayınlanmaya Değer” (2013) ödüllerini dosya hâlinde kazanan Hande Baba’nın “Gelincik Tarlası” adlı öykü kitabında; “Karda Yürüyüş”, “Kırık Kanat”, “Loş Sancı”, “Dolu Fincan”, “Boş Terlikler” “Heval Bebek”, “Çınar Yaprağı”, “Oyun”, “Hastane Koridoru”, “Sevginin Kırkı Çıktı”, “Gelincik Tarlası” ve “Ağlayan Bebek” adlarını taşıyan 13 öykü bulunmaktadır.
İnsandan, kadından çocuktan yana bir yazar olan Hande Baba, insancıl sergisinde kadın yoğunluğunun kesitlerinden örnekler vererek; kendine özgü bir anlatımla onları, toplumun ilgisini çekebilecek olan sanat vitrinlerine yerleştirir. Yine onun öykülerinde toplumun ezik ve yaralı kadınlarının kendilerini sıradan yaşamlarında sürüklenmekten alıkoyamadıkları görülür…
“Loş Sancı” (s.21-27) adlı birinci tekil şahsın anlatımıyla verilen öyküde kürtaj yapan kadının duyguları yer alırken; “Karda Yürüyüş”de (s.7-14), sonuç olarak evlilik kazasına uğrayıp, sonraki yaşamını çocuğuyla birlikte sürdüren toplumun mutsuzlarından olan özverili kadınlar fotoğrafı verilir.
“Kırık Kanat” (s.15-20), çarptığı kız iyileşene kadar kendine gelemeyen bir mimar olan ve babasının armağan ettiği otomobille yaptığı trafik kazası sonrasında hapse düşen öykü kahramanı, çıktığında, yaşadığı olumsuz geçmişin yarattığı itici duygunun da etkisiyle, tutuklu olduğu cezaevinin otel ya da kuş barınağı yapılması hayallerinin yer aldığı bir durum öyküsünün ortasında bulur kendini.
“Ağlayan Bebek” (s.85-95), anarşi döneminde silahlı bir olayın ortasında kendilerini bulan anneyle kızın gerilimli anısı yer alırken; “Boş Terlikler” (s.33-39), sevdiği adamın kendisini terk etmesi üzerine ortada kalan kadının, çocuğuna baba olarak kendisiyle evlenen ve sonra da bırakıp giden adamın öyküsünü yansıtır. .
“Dolu Fincan” (s.28-32), toplumumuzda eşi zor görülen bir gelin kaynana sevgisini ortaya koyar. Buna biraz da, karşılık olarak güzellik gördüğü, kendini aşma örneği olarak verilebilir de…. Gerçekçiliğe uymayan bir az rastlanılırlıkla, şaşırtıcı, günümüz gerçeğine de ne yazık ki uymayan bir insancıllık örneği sergileyen, “her eve bir tane…” diyebileceğimiz sevimli bir gelin var öykümüzde… Örtülü eleştirelliği yansıtan kahramanımız gelin, görümcesinin yanında, kayınvalidesinin huzurevinde yaşamak istemesine karşı çıkan bir gelin olarak görülmekte… İyilik rekabetinde gözü olmayan kızı annesinin huzurevine yattığında gelinin de rahat edeceği savunmasını sonuçta daha köklü bir biçimde kazanır… Torunun üniversiteyi kazanıp, bulundukları kentte öğrenimini sürdüreceğinden yanlarına yerleşeceğini öğrenen yaşlı “…Koca çınar, yağmurla yıkanmış gibi kaynadı…” (s.32)
Dönelim diğer öykülere…
“Oyun” (s.56-61), İç içe geçen anılarda insancıllığın çerçevelediği bir oyun oynanırken; “Heval Bebek” (s.40-47) adlı öyküde Arif, diktiği zeytin ağacıyla iki köyde barışı sağlamaya çalışır. “Çınar Yaprağı” (s.48-55), kadına yol arkadaşlığı yapan çınar yaprağı gibi tek kalan kadınlar, hastaneden çıktıklarında sahipsizdirler; kemoterapi gören kızlar mutsuzluğun doruklarındadırlar.
“Hastane Koridoru” (s.62-68), geri dönüşlerle yaşamsallıkların verildiği bir öyküdür… Refakatçı olan eşin, kocasının uzun süreli hastalığında hastane koridorundaki gözlemleri yer alır.
Gelenek ve göreneklerimiz arasındaki soyut bir ritüel olan “kırk çıkarmanın” sevgiye uyarlanması olan “Sevgimin Kırkı Çıktı” (s.69-77) adlı öykü, bir araya gelen dünürlerin kendi adetlerine göre torunlarının kırkını çıkarmaya çalışırlar. Ayrıca, böylesi soyut bir sanatsallık yan çağrışım olarak da, sevginin kırkı da çıkar mı? Çıkar…
İnsanın, naif bir pastoral öykü ama natürmort değil diyesi geldiği “Gelincik Tarlası” (s.78-84), Hande Baba’nın, kadına ve insana göz kırpan aynı içerik ve duyarlık çizgisinde olsa da, bir yazar olarak içeriği özümsettiği yetkin anlatımında insana okutabileceği öyküler olarak düşünülebilir ve de gelincik tarlasının al al çiçekleri…
*(Gelincik Tarlası/Öykü/Hande Baba/KKM Yayınları/Mart 2019-2. Baskı/108 sayfa)
