Öfke ve nefret en başta kendimize zarar değil midir? Öfke ve nefret duyanda yoğun sıkıntı, huzursuzluk başgöstermez mi? Öfke ve nefret bir insanın taşıması zor bazen de yönetmesi zor olumsuz duygularıdır.
Her yerde öfkeliyiz. Sosyal medyada, medyada, evde, işyerinde vs her yerde öfkemizi kusuyoruz. Birilerine öfkeleniyoruz. Başkalarından çıkarıyoruz. Kırıyoruz, kırılıyoruz. Öfkeli olmak yorucudur. Nefret dolu olmak yorucudur. En başta kendimize zarardır. Bunu farketmek yönetebilmemizi sağlar.
Birbirimizi dışlıyoruz. Birbirimizi kategorize ediyoruz. Rahatlıkla damgalayıp incitiyoruz. Öfkeli olmak doğruymuş gibi öfkeli kalmak için sanki çabalıyoruz. Öfkeyi yönetmek yerine şiddete başvuruyoruz. Öfke doğal bir duygudur. İnsani bir duygudur. Amaç öfke duymamak değil öfkeyi yönetebilmektir. Yönetilmeyen ya da yönetilemeyen öfke mutlak şiddete dönüşür.
Bölündük parçalara. Birleştirici örneklere ihtiyaç var. Birleştiren yazılara, sözlere ihtiyaç var. Bunu farketmeye ve bilmeye ihtiyaç var.
Hangi görüşe ya da fikre sahip olduğumuz değil önemli olan zıt görüşlere sahip olsak bile senteze ulaşabilmek. Empati yeteneğini geliştirmek ve sempatiye erişmek hedefimiz olmalı.
Empati kuramazsak antipati duymamız gayet doğal olacaktır. Empati yoksa antipati doğar. Empati varsa sempati ortaya çıkar.
ZIT GÖRÜŞTEYİZ BELKİ ZIT FİKİRLERİMİZ VAR. BUNU BÖLÜNMEK İÇİN DEĞİL BİRLEŞMRK İÇİN KULLANALIM. FARKLILIKLAR ZENGİNLİKTİR.
BENDEN FARKLI OLABİLİRSİN ANCAK ŞUNU BİL Kİ SENSİZ OLMAZ!