EVLER-11

*MİRZAÇELEBİ
Söz konusu o evimiz o günlerde Mirzaçelebi mahallesi, bu gün Dumlupınar mahallesi olarak anılan bir yerdeydi…
Karşımızdaki evinin alt bölümünde mahallenin çocuklarına din hocalığı yapan Hatice Hoca’nın öğrencilerinden biri de biz olmuştuk. Kırık leblebi de satardı Hatice Hoca.
Çocuklarla topaç da çevirirdik o günlerde… Fırındağımız iyi vınlasın diye (!= başını oluşturan vidasını söküp, yakaladığımız sinekleri vidanın altına koyduktan sonra topacın vidasını kapatırdık
O yıllarda babam henüz faytona terfi etmemişti…
Tek atlı bir arabası vardı. O arabayla yük taşırdı Adana’nın sokaklarında. Zar zor geçimini temin ediyordu sonuçta. Fakat yine de bunlar iyi günlerdi…
Satın aldığı atları ölmüştü. İşleri ters gitmeye başlamıştı. Babamın söylediğine göre bu ev bize güdümsüz gelmişti. O günlerde darboğazı aşmak için bir yakınından borç para alabilmek umuduyla o çok övdüğü koşudan geri kalan atıyla kış günü düştüğü köy yolundan sonra o atı da ölünce hepten tökezlemişti.
Daha önceki yıl olsa gerek, Toros İlkokulu’na bir yaş küçük olarak annem kaydettirmişti. Sanırım Amerika’nın Marsal yardımının bir uzantısı olarak süttozu içiliyor, barakadan dershanelerde öğrenim görüyorduk.
Toros İlk Okulu’na da çok yakın olan o küçük evimizin aylık kiralarını da tahsil etme işi bana düşmüştü. 90 lira olan evin kirasını tahta çantamın en altına koyup, okulun hemen yanındaki Tekerci Cemil’in bisikletlerine de bir tur atımı binmeye binmiştim ama tekerciye bıraktığım çantamın başına bir şey gelmesinden az korkmamıştım.
O günlerde akşamları o evin civarlarından çakal ulumaları gelirdi. Evimizle sırt sırta olan diğer sokaktaki evde birbirlerine bıçakla makasla sık sık giren Deli Güler ile kardeşi otururlardı. Söylendiğine göre Deli Güler’in başını aşk yakmıştı. Karasevda olduktan sonra dellenmişti Güler.
Bu evde yüksek sesle kitap okuma alışkanlığı başlamıştı bende. Binmek isteyip de bir türlü binemediğim amcamın bisikleti ise çocukluk dünyamı süsleyen en cazip bir nesneydi benim için.
Matematikle yıldızımın bir türlü barışmama nedenini de komşu çocuklarının ödevimizi yaparak elimize tutturmasında aramışımdır her zaman için. Şimdi bakıyorum da günümüzün çocuklarına insanın aklı gidiyor valla.