İlkokul sözde öğretmenimin şiddetinden kaçabilen tek bir öğrenci olmadı. 5 sene boyunca şiddet görmemek için ne kadar çaba sarfetsem de cetveli yemeyi başardımdı, kulağım da çekildiydi önlüğümle birlikte.. Her haftaiçi tahtaya vurulan birkaç öğrenci fiks mönü gibiydi. Fastfood edasında üstelik "kadın" olan öğretmenin zulmüne rağmen bu günlerde veliler tarafından hediyelere ve övgülere boğulması da ayrıca ibretliktir. O "kadın"a o gücü veren esasen velilerdir. Anne ve babalar normalize edilmiş şiddetleriyle saf alkol gibi saf şiddet öğesi olduğumuz gerçeğini doğal olarak kabul edip eti senin kemiği benim mantığıyla ve öğretmenin vurduğu yerde gül biter absürd zihniyetiyle biz çocukların üstüne resmen hayvana hakaret ama öküz gibi oturdular..
Bizim nesil okumaktan, öğrenimden bir bakıma bu tip sözde öğretmenler yüzünden kaçmıştır. Buna emin olabilirsiniz. Hiçbir cazibesi olmayan, stres hatta anksiyete nedeni olan okul günleri neticesinde ben de hâlâ o travmaların olumsuz etkisini taşıyorum.
Bir günü kutlarken genelleştirmememiz gerekmektedir. Tüm, bütün denmemeli. Çünkü herkesi aynı kefeye koymak gerçekten öğretmen, baba ve anne olanlara haksızlık olacaktır. Ben her annenin, her babanın, her öğretmenin haketmediği günlerinin kutlanmasını sevgiyle reddediyorum. Bu göstermelik kutlamalar sona ersin. Devam edecekse de herkesi kapsamasın rica edeceğim.
Her "öğretmen"in öğretmenler günü kutlanmaz. Önemli olan aynı zamanda eğitmen de olabilmektir. Ben ilkokul öğretmenimi asla unutmam. Çünkü şiddet nedir kendisinden öğrendik. Yaşattığı travmalar yüzünden ben hâlâ tam olarak kendime gelemedim. Şiddete tanıklık etmek de şiddet mağduriyetidir. Hakeden her öğretmenin günü kutlu olsun.
O sözde gelişmiş ve aydın olarak nitelendirilen Kadıköy’ün göbeğinde dahi yaşanan bu şiddet olayları 25 Kasım’a da kapak olsun..
BEN YİNE DE KENDİSİNİ AFFEDİYOR VE VECD YOLUNDA İLERLEMEYE DEVAM EDİYORUM..
EY OKUR DERİM Kİ AHMET KAYA’NIN PARÇASINDAKİ GİBİ NEREDEN BİLECEKSİNİZ?
HİÇBİR ŞEY DIŞARIDAN GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİLDİR..
