Keskin ayaz serpilmiş yollarımıza bir parça sevgi, bir parça umut el atsa ne güzel olur. Dostluk ve kardeşlikten yana pek de gülmedi yüzümüz.
Arabesk tavırları yırtıp atmak istedikçe, üstümüze üstümüze dörtnala koşup gelen hüzün şimşeklerine maruz kalıyoruz. Ben bu kadar kırılmayı hak edecek ne yaptım?
Ölüler kitabına mı kaydedildik? Ya da dünya mı sağır? Kör olduğunu biliyordum da bilmiyordum sağır olduğunu. “Çözemez kimse bu dünya denilen kördüğümü…” Diyen Neyzen Tevfik ne de haklı. Sanırım tüm cephanelerimi ve sığınaklarımı teslim ettim edebiyata. Ne için, amaç ne? Geleceğe bir avuç içi güneş kalır mı dersiniz?
Ne diyor Tolstoy; cahiller akılsız değil ahlaksızdır. İnanılmaz derecede etkilendiğim bir cümle. Sükûta açılan kapımın rotası. Ruhumun en ışıklı hissiyatı ile kelimelerimi kuyulara atıyorum.
Önümüzdeki karanlık tünelin bir nevi emniyet supabı niteliğinde baharlar biriktirmiştim; karanfiller, güller yetiştirmiştim şiirlerimde. Şiire de pek inancım kalmadı. Bu ne olağan dışı karamsarlık ey ruhum? Karda kışta dekolte mi giydirdim dizelerime, ellerimi ve aklımı parçalayan bu mısraların anlamı ne? Hep siyah bir mefhum/ hüzün içen ceylandır ruhum/ben de aciz bir kulum/ evrenin yükünü attın sırtıma.
Beni duyuyorsan ki duyduğunu biliyorum açtım kalbimi sana, bekliyorum.
Elinde neyi ile çağlayan seller gibi gürül gürül Neyzen Tevfik:
“Düşeli derd-i firâkın ile sevdâyamey’e
Müptelâyım, deliyim, sinmişim esrâr-ı ney’e
Feleğin kahpe başında paralansın parası,
Ben güzel sevmeye geldim, değil ekmek yemeye.”
Kime ne anlatacaksın, kalbine bile geçmezken sözün ey Selim?
…
Çok mutlu yıldızlar çıktı çığırdan,
Farkı yoktur âşıkların sağırdan,
Önce dumanlan başlar ağırdan,
Bir cezbeyim aşkın pervanesinde.
İhtimal vermezsin, hem inanmazsın,
Ateşler sarmıştır, sen uyanmazsın.
Mest olduktan sonra artık yanmazsın
Gönlüm gibi hikmet peymanesinde.
Taptığın mihraplar çöker bir anda,
Her şey olmuş bitmiş gibi meydanda
Tutuştu çırağlar, sevda devranda
Yanıyorum sazın teranesinde.
…
Neyzen Tevfik
