UNUTULMAZ ŞAİR NİYAZİ AKINCIOĞLU'NUN MASALI
MASAL DEĞİL DESTANI
VATANLAR MASALI/ BİR
I
"Bir zaman vatanlar/ kuşları, ağaçları, insanlarıyla;
bir zaman vatanlar/ dostları, düşmanlarıyla yaşarken;
ordularla geldiler/ tankları, toplarıyla;
havadan, sudan, karadan."
MUSTAFA KEMAL PAŞA, 13 Kasım 1918 günü Adana'dan trenle İstanbul'a
gelir. Haydarpaşa Garı'ndan bindiği " Kartal" istimbotuyla Galata'ya geçer. Geçerken Cevat Abbas, boğaza giriş yapan işgal donanmasını gösterir ve ağlamaklı, ürkek, "Geliyorlar" der.
Mustafa Kemal Paşa, kararlı bir sesle, "EVET GELİRLER; GELİRLER AMA, BİR GÜN DE GELDİKLERİ GİBİ GİDERLER." diyerek Kurtuluş Savaşı'ını başlatacak
sözlerini söyler.
"Önce şehirler düştü,/ ülkeler düştü arkadan;/ çoban kulübeleri,
köyler,/ kuş yuvaları düştü.
Elleri hamurdaydı hamurkârın,/ fırını yanar kaldı.
Bir ümit kaldı ayakta/ alı al, moru mor.
Çakır, mavi, elâ bakıyor/ açık kaldı kara üzüm gözleri.
Ve artık ekmeğe lüzum kalmadı;/ uzanmış ölüler selamet üzre
ne acıkır, ne üşür;
yıkılsın fırınlar, gelsin zemheri.
II
Bu insan irisi pehlivandı/ kündesiyle meşhur./ Önce omuzlarından,
kolundan yaralandı/ ikincide,/ üçüncüde alnından;
ve bu son elensede/ yağdan kaydı pehlivan/ yoksa yenilmezdi."
Yine de YENİLMEDİ. "Vurulup tertemiz alnından uzanmış yatıyor/ Bir hilal uğruna ya Rab ne güneşler batıyor" diyordu Mehmet Akif. ATA'mızın yaktığı ilk işaret fişeğiyle; batan güneşleri, yeni doğan güneşler izledi.
"Sonra bu kızan,/ ayva tüyü dökülmemiş bu çocuk;
aldı da mavzerini onbeşinde,/ yani sevda yaşında,/ yani başında
kavak yelleri esen,/ nar tanesi,/ nur tanesi/ bu civan;
vatan ve gayrısı yalan bilip,/ unuttu sevdiğini, sevdiklerini,
dünya bir yana,/ sen bir yana dediklerini;
benim de bir payım var,/ benim de dedi
bu kurşunda, bu ölümde;/ ve yürüdü/ alayların önünde."
Trakya deyişiyle, "bu güvem gözlü kızan", "sevda yaşında, başında sevda yelleri esen kızan" çocuk, savaşa gitmiş ve şehit olmuştur.
"Ne anası ağladı,/ ne kalanları./ Sadece yalan oldu,/ yalan oldu,/ yalan.
Bir şarkılık/ ve en çok/ bir sevdalık/ civan ömrümüz./ Velâkin dünya,
kahrolası dünya,/ her gün daha taze,/ her gün daha tatlı./ Ve öyle büyük,
öyle yeter ki:/ payımızla bir dünya kurabiliriz./
Yeter ki, ayrılmasın ayağımız topraktan."
"Bu toprak bizim yurdumuzdur
Deli gönül yücesine çıkar?
Bir üveyik olur, uçar gider
Ardahan'dan Edirne'ye
Edirne'den Ardahan'a kadar." -CAHİT KÜLEBİ
"Bu toprak bizim yurdumuzdur." diyebiliyorsak ve "Davullar zurnalar dövende / Binip trene gezende / Biz seni hatırlarız." diyorsak bu sevincimizi, coşkumuzu, mutluluğumuzu kime, kimlere borçlu olduğumuzu unutmayalım, unutturmayalım...
III
"Sağ baştaki ölü hastalarındır,/ beyazlar içinde bir hemşire kız.
Gülüyor gibi hâlâ,/ dizinde bir hasta yatıyor gibi;/ fakat ölüdür.
Sormayın ölürken düşündüğünü,/ besbelli elindeki dereceden/ vatanı,
sevdası,/ hastalarıdır.
Ve yanıbaşında yatan bu taze,/ bir başka bahardan gelmişti ama
kardeşçe bölüştü ayni nasibi;/ ayni rüyada meftundurlar.
Ne kadar da güzel,/ elleri,/ ayakları,/ saçları,/ tel tel,/ ne kadar da güzel.
Görseler ölüler, görebilseler,/ dirilmek işten değil.
İki top gül oturmuş yanaklarına,/ kimselere yakışmayan ona yakışmış;
daha güzel olsun diye ihtimal/ al kanlar yürümüş dudaklarına.
Neden ama böyle açık kolları
bir gövde bir baş sığacak kadar;/ uzanmış öylece açık duruyor.
Ve yırtık göğsünün ara yerinden/ bir resim sarkıyor,/ düşmek üzere.
Bu boy resmidir bir erkeğin;/ mütevazı ve dakikalık.
Bir çift söz yazılı alt kenarında/ iki satırlık:/ "Beni unutsan bile " diyor,
"vatanı unutma"
"Yeryüzünde hiçbir milletin kadını, milletini kurtuluş ve zafere götürmekte, Anadolu kadınından daha fazla çalıştım diyemez." ATATÜRK
"Ve kadınlar/ bizim kadınlarımız/ korkunç ve mübarek elleri
ince küçük çeneleri, kocaman gözleriyle/ anamız,/ avradımız, yârimiz,
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen." NAZIM HİKMET
"İmza okunamıyor ama tanırım:/ Bu meşhur demircidir.
Hani yıllar yılı devrin/ masallarında aziz, kahraman olan;
ve varoşlarında şehrin/ balyozu örsüyle yanyana duran;
merkez-i hâke inip akşamla,/ sabahı nâr-ı beyza ile çıkan;
canı, sanatı, fikri,/ yeryüzü cennetinin harcına mahsus;
bir dost işçidir,/ görmeye mahsus.
Altın bileziği düşmüş kolundan,/ oya oya işleyemiyor,
nakış atamıyor demire;/ büyük mecralarında akıtamıyor
nehirleri, sular gibi./ Ne olduysa ellerine oldu,
ölüm en son geçerdi çünkü aklından."
Evet! Ölüm en son geçerdi aklından... Çünkü gündüz hayalinde, gece düşünde hep vatanın kurtuluşunu görürdü o...
Çünkü o, bilirdi, "Bir Mustafa Kemal derler" biri vardı. "Saçları altın köpüğü/
Emperyalizme dur! Demek/ Her gece düşte gördüğü..."
Böyle bir komutan varken başında, aynı hayal ve düşü paylaşırken ulusuyla ölüm aklına gelir miydi?
"O herkes gibi insan/ senin benim gibiydi,/ kocaman bile değil.
Fakat sesi var,/ nabız nabız vurur/ bilekte/ ve yürekte;
bulutta yağmur yağmur,/ radyolarda, marşlarda ve şarkılarda
hâlâ sesi var:/ Beyaz yelkenleri şişirmek üzre;
zeytin dallarına vuran sabahı/ ve defnelerde zaferi okşayarak
ve son baklasına kadar kırıp zincirlerini,
dağları, ovaları aşarak gelen/ ve püfür püfür/ ve serin serin esen
bu yelde, bu meltemde, bu hür rüzgârda./ Ve hâlâ orada
kanlı iki baş gibi iki yumruğu;/ kanlı iki baş gibi iki yumruk
ve tuttuğu bayrak,/ alev alevdir, dalga dalga
bir kızıl meydanda,/ hâlâ orada.
Davaya haşmeti ondan yadigâr,
bu sıhhat ve bu renk bayrağa ondan;
elinin kirinden, alın terinden/ bu şavkı;/ lâmbada,/ güneşte
ve yıldızlarda."
"Adımların, adımlarımız; CUMHURİYET kanatlarımız" dediğimiz cumhuriyete, bugünlere, yedi düvel karşımızda dururken, "gök yangında, yer yangında / yedi cephede savaş" varken, nasıl ulaştık...
Türk insanı, her zaman kardeşçe ve barış içinde yaşamak ister. Özgürlük içinde bir ağaç gibi tek; toplum içinde -orman gibi- kardeşçe yaşamak ister. Tarih boyunca bunun için mücadele etmiş, savaşmıştır. "Hangi çılgın bana zincir vuracakmış şaşarım." demesi bunun içindir... "Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım." demesi bu yüzdendir...( DEVAMI VAR)
HOŞÇA KALIN.
