AKP yöneticilerinden Sayın Mahir Ünal, Cumhuriyet Devrimlerini ‘en sert kültür devrimi’ diye nitelemiş ve “dilimizi yok etti” karalamasına değin varmaya kalkışmış. Tüm Atatürk ve ulusal egemenlik karşıtlarının yaptığı gibi, gerçeğe aykırılığı apaçık, ama halkımızın eğitimsiz bırakılan kesimlerini yanıltabilecekleri boş umuduyla karalamaya girişerek “dil devrimiyle halkın hafızasının yok edildiğini” söylemiş.
Aslında Sayın Ünal da, Cumhuriyetçi siyaset, bilim, meslek ve sanat insanlarına tüm cumhuriyet devrimleri gibi dil devriminin de ulusal egemenlik düzeninin tam anlamıyla zorunlu gerekleri olduğunu gerekçeleriyle belleklerde canlı tutma fırsatını bir kez daha vermiş oldu:
Selçuklulardan başlayan tam anlamıyla yanlış bir din anlayışıyla, sanki Arapça “Tanrı’nın dili” imiş gibi, Türk ulusuna kendi güzelim dili bıraktırılmaya girişilmiş, sekiz seslisi olan Türkçeye hiç uymayan, çünkü “elif” dışında başka sesli harf içermeyen bir abeceyle yazılan Arapça ve yine Arap abecesiyle yazılan Farsça dayatılmış, Türk halkı da, Türk dili de dışlanıp aşağılanmıştır: Sayın Ünal pek iyi biliyor ki Osmanlı’nın Türk halkına bakışı, asıl dayanağının Türkler olduğunu da unutarak, “Etrâk-i bî-idrâk, etrâk-i nâ-pâk” (anlayışsız Türkler, pis Türkler) deyişinde yansıyan bakıştır.
Dile dönecek olursak: Arap yazısının dayatılması, Arap (ve Fars) dilinin yüceltilmesi sonucu, ünlülerle zengin Türkçenin, “elif” dışında sesli harfi olmayan Arap yazısının boyunduruğu altına sokulması demek oldu.
Öyle ki Selçuklu Sultanı “Bundan böyle dergâhta, bargâhta Türkçe konuşulup yazılsın” yolunda buyruk çıkarmasına karşın, XV. yüzyıla gelindiğinde Osmanlı Sultanı II. Bayezit’in da aynı isteği anlatan buyruğu bile artık Türk halkının hiç anlayamayacağı bir Arapça-Farsça karmaşasına dönmüştü:
Kemal Paşazâde Ahmet’ten yazması istenen Osmanlı Tarihi için halkın anlayabileceği bir dil kullanılması isteği bile şu karmakarışık dille anlatılmıştı:
“Havass u avâma nâfi -i âm olmağçün türkî mekalin minvâli üzre rûşen ta’bir ve tahbir oluna!” (Seçkinlere ve halka tam yararlı olması için Türkçe söyleyişe uygun olarak açık-seçik biçimde anlatılsın)
19. ve 20. yüzyıllarda Osmanlıcanın durumunu da Ziya Paşa ve Tevfik Fikret’ten birer dize ile örnekleyelim:
“Âlâm-ı ben-i nev’i ile kesb-i melâlet etmek” (kendi soyundan (başka) insanların üzüntülerinden üzülmek);
“Şu rû-yi zerd-i sefalet” (yoksulluktan sararmış şu yüz)
Türkçeyi, Selçuklu ve Osmanlı yönetimine egemen olan yanlış din anlayışı yüzünden yüzlerce yıl boyunca uğradığı bu saldırıya karşı tümden yitip yok olmaktan kurtaran, Türk ulusunun ozan geleneği oldu! Ozanlarımızın şiirlerinin uyağı ve türkülerinin ölçüsü yardımıyla belleklerde yaşatılması kolaylaşan Türk dili, Atatürk önderliğindeki yazı ve dil devrimi ile tam anlamıyla özgürleşerek yasa, tüze, yönetim, bilim, inanç, sanat ve felsefe dili olarak her uzmanlık alanını kendi öz kaynaklarından türettiği terimler ve kavramlarla anlatıma kavuşabildi.
AKP yöneticilerinin ortaklaşa sergilediği cumhuriyet devrimleri karşıtlığı, en kolay saldırı alanı sandıkları dil ve yazı konusunda da durum, işte özetle budur. Ve Atatürk’ün ulusal egemenlik düzeninin gereğinden başka bir şey yapmadığını, dil ve yazı devrimlerini özetleyen şu demecinin yerden göğe dek doğru olduğunu kanıtlamaya yeter de artar:
“Bizim uyumlu, zengin dilimiz, yeni Türk yazısıyla kendini gösterecektir.” “Ulusumuzun güzel ve soylu diline kolay uyan bu yazı, bizi az emekle, kolay yoldan, bilgisizlikten kurtaracaktır..”
