“Aç tavuk ambar deler” ve “Açlık, namert doğurur.” derler.
Bir de “Aç gözlü doymak bilmez.” derler
Bu sözler, insanımızın yaşam deneyimlerinden süzülerek bugünlere gelmiştir.
Cennetten kovulan Adem ile Havva’dan, gönderildikleri dünyada huzurlu ve mutlu bir yaşam sürmeleri ve yeryüzünü cennete çevirmeleri istenmiş.
Cebrail yeryüzüne bereket, kanaat, edep ve asayiş getirmiştir. Bu dört değer insanoğlunun mutluluğu için gereklidir.
Bereket olmazsa, insan gıda ve diğer ihtiyaçlarını karşılayamaz.
Kanaatkar olmayan insan, her şeyin kendisinin olmasını isteyerek kardeşinin haklarına göz diker ve dünyaya adaletsizlik tohumları eker.
Edepsiz insan ise yaşadığı yerde hak adalet tanımadığı gibi ahlaksızlıkta da sınır tanımaz. Nefsin ilahlaştırıldığı toplumda yozlaşmayla birlikte tüm erdemler yok olur. Erdemsiz kişilerin halk arasında itibar görmesi de toplumun çöküşüne delalettir.
Bir toplumda asayiş kurulamadıysa, orada kaos kaçınılmazdır. Herkes kendi çıkarlarına göre hareket etmeye başlar ve kavgaların ardından kin ve nefret tohumları ekilir. Artık bu toplumu bir arada tutmak imkânsızlaşır.
Cebrail’in ikinci görevi de bu değerleri alıp geri götürmektir.
İnsan bu değerleri hak etmiyorsa, kendi eliyle cehennemini kurmayı hak etmiştir.
Bereket
Kanaat
Edep
Asayiş
Evet, bunlar yoksa yeryüzü kaosla birlikte yangın yerine döner.
Düşünüyorum; acaba insan bu dört değeri hayatına soktu mu yoksa içlerini boşaltıp kendi soyunun sonunu mu hazırlıyor?
Dünya hükümranları, insanı yozlaştırmak için çalışmalar yaparken insan da efendilerinin isteklerine boyun eğmekten zevk mi alıyor?
Nedir bu dünyanın hali, nedir bu kaos?
Cebrail’in getirdiği emanetleri insan hak etmedi mi?
Ya da Cebrail emanetleri geri mi götürdü?
Ve neden?
Bence tüm din kitaplarını üfürükçülük kafasıyla değil de bilim ışığında akil ve mantık süzgecinden geçirerek okumalıyız. Ama buna tek bir engel var.
Ne mi diyorsunuz?
İmamların ve aydın geçinenlerin kararmış gönülleri, bilginin toplumlara erişmesine engeldir.
Ve bu gönlü kararmış kişilerin tüm pislikleri ortalığa yayılmışken ve tüm cehaletlerine rağmen, toplumun bunların altına koltuk koyması anlaşılacak gibi değil.
Cebrail emanetleri alıp gittiyse, meydan can alıcı Azrail’e kalır...
