Yoksulluğun, perişanlığın hüküm sürdüğü ve yıllar boyunca gözünü bu topraklara dikmiş güçlerin savaş çığlığı attığı 1915´te,
Dünyaya adını bir destan olarak yazdıran, Mustafa Kemal Atatürk´ün yüceliğini tarihe duyuran, Türk milletine, birleşince ve inanınca neler yapabildiğini ispatlayarak özgüven sağlayan, Kuva-yı Milliye ruhunu canlandıran Çanakkale´de,
Askeri teçhizat başta olmak üzere, yemeğin, ilacın, iğnenin, acı çekilmesin diye vurulan morfinin bile yeterli miktarda bulunamadığı zamanlardı.
Yorgunluğunu unutmuş bir doktor, şifa dağıtan elleriyle cephedeki sağlık çadırının önünde, yaralanıp, sedyeyle getirilen Mehmetçiklerin ancak yaralarını sarabiliyor, şartlar gereği hayatından ümit kesilenlerle fazlaca ilgilenemiyordu. Bu tür durumda olanlar için, göğsünden taşan acıyla, ağzından sadece tek bir kelime dökülüyordu; kaldırın.
İşinin en yoğun olduğu bir anda, sedyeciler, yaralı, gencecik bir çocuk getirirler. Bağırsakları dışarıda, paramparça olmuş bir ayağı kopmak üzeredir. Acıdan, kirden, tozdan yüzü tanınmayacak haldedir. Doktor, kopmak üzere olan ayakla ilgilenmez, bağırsakları toplamaya çalışır ve diğer sağlıkçılara, kaldırın, diye seslenir. O sırada genç çocuktan canının son havliyle fısıldayarak da olsa bir ses yükselir; baba.
Doktor, döner bakar, bu, kendi oğludur. Ruhundan kopan bir fırtınayla, bu benim oğlum, gölge bir yere kaldırın, der. Sırada ilgilenmesi gereken pek çok asker daha vardır, masanın üzerine yatırılmış bir başkasına doğru ilerler. Ancak ertesi günü oğluyla ilgilenecek vakit bulur ve anlar ki oğlu çoktan gömülmüştür.
Ve yine, daha bıyığı bile terlememiş çocukların, başta tıbbiyeliler olmak üzere üniversiteli ve liseli gençlerin vatan savunmasına koşturduğu o günlerde,
İstanbul Erkek Lisesi´nin son sınıf öğrencileri de 50 kişi gönüllü olarak orduya katılır. Bu binlerce genç, birkaç günlük silah tutma ve ateş etme eğitimine tabi tutularak, İstanbul´dan Çanakkale´ye doğru yola koyulur.
Çanakkale´ye varan bu gençler, 2. Tümen´le birlikte Kabatepe bölgesinde dar bir tepeye yerleştirilirler. O kadar kalabalık ve acemilerdir ki ne birbirlerini ne de cepheyi tanıma fırsatı bulabilirler.
Hazırlanmaları ve 18-Mayıs-1915´i, 19´una bağlayan gece, düşman siperlerine ani ve sessiz bir saldırı yapılacağı, onların gafil avlanacağı söylenir. Oysa düşman, gündüzden keşif uçaklarıyla bu durumu tespit eder ve gerekli hazırlıklarını çoktan yapar.
Bundan habersiz, 03:30´da hücum emri verilir. Vatan aşkıyla ve heyecanla hücuma geçen koca tümen tuzağa düşer. Sayıca ve top, tüfek bakımından üstün olan düşmanın makineli tüfek atışıyla binlerce genç hücum anında yere yığılır.
Çanakkale Savaşı´nın en kanlı anlarından biridir o an. Eğitimli binlerce genç, cepheye gittikten birkaç gün sonra şehit düşer. Bu nedenle bu bölgeye, Kanlısırt adı verilir. Bu saldırıda şehit olan o gençlerden 50´si, İstanbul Erkek Lisesi son sınıf öğrencileridir.
İstanbul Erkek Lisesi´nin ( İstanbul Sultanisi ) bir bölümü, 1. Dünya Savaşı´nın başladığı 1914 yılında hastane olarak kullanılmaya başlanmış ve sarıya boyanmıştır. Lisenin 50 öğrencisinin şehit olduğu haberi okula ulaşınca, geride kalan arkadaşları yasa bürünürler. Onların anısına, okulun tüm kapılarını ve pervazlarını siyaha boyarlar. O günden beri sarı-siyah, İstanbul Erkek Lisesi´nin ve dayanışma ile beraberliğin simgesi haline gelir.
İşte Çanakkale bu ruhtur. Okumayı bilenlerin ellerinde Kuran-ı Kerim, bilmeyenlerinse Kelime-i Şahadet çekerek yürüdükleri ve geri dönmeyi düşünmedikleri yüceliktedir. Erişilmez kahramanlıklarla, büyük fedakârlıklarla kazanılmış bir zaferdir. Başta ulu önderimiz Atatürk´ü ve vatan savunmasına katılmış tüm geçmişimizi rahmetle anarken, anıları önünde saygıyla, minnetle eğiliyoruz.
